ΑΛΛΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΩΝ ΔΩΡΩΝ

JORGE LUIS BORGES

ΑΛΛΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΩΝ ΔΩΡΩΝ

Ευχαριστίες θέλω ν’ απευθύνω στον θεϊκό

των αιτίων και των αιτιατών λαβύρινθο

για την ποικιλία των πλασμάτων

που συνθέτουν το μοναδικό ετούτο σύμπαν,

για τον νου, που δεν θα πάψει να ονειρεύεται

μ’ έναν χάρτη του λαβύρινθου,

για την όψη της Ελένης και την καρτερία του Οδυσσέα,

για την αγάπη που μας αφήνει να βλέπουμε τους άλλους

σαν να τους βλέπει το Θείον,

για το στερεό διαμάντι και το υγρό νερό που ρέει,

για την άλγεβρα, ανάκτορο κρυστάλλων πολυτίμων,
για τα μυστικά νομίσματα του Άγγελου Σιλέσιου,

για τον Σοπενχάουερ

που μάλλον αποκρυπτογράφησε το σύμπαν,

για της φωτιάς τη λάμψη
που κανέναν ανθρώπειο όν δεν μπορεί να την κοιτάξει

χωρίς να νιώσει κάτι σαν αρχέγονο δέος,

για το μαόνι, τον κέδρο και το σάνταλο
για το ψωμί και το αλάτι,

για το μυστήριο του ρόδου

που σπαταλάει το χρώμα του και δεν το βλέπει
για ορισμένες εσπέρες και ημέρες του 1955,

για τους σκληρούς καβαλάρηδες που κεντρίζουν

τα ζωντανά με το ξημέρωμα στον κάμπο,

για το πρωινό χάραμα στο Μοντεβιδέο,

για την τέχνη της φιλίας,

για την τελευταία ημέρα του Σωκράτη,
για τα λόγια που ελέχθησαν ένα σούρουπο

από έναν σταυρό σ’ έναν άλλο σταυρό,
για εκείνο το όνειρο του Ισλάμ που αγκάλιασε

χίλιες και μία νύχτες,

για εκείνο το άλλο όνειρο, για της κόλασης το όνειρο,

τον καθαρτήριο πύργο του πυρός

και τις ένδοξες σφαίρες,

για τον Σβέντεμποργκ

που διαλεγότανε με τους αγγέλους στους δρόμους του Λονδίνου,

για τους ποταμούς τους μυστικούς και αλησμόνητους

που συγκλίνουν μέσα μου,

για τη γλώσσα που αιώνες πριν εμίλαγα στη Νορθουμβρία,

για το σπαθί και την άρπα των Σαξόνων,
για τη θάλασσα, που είναι απαστράπτουσα έρημος,

και σύμβολο πραγμάτων που δεν γνωρίζουμε
καθώς και των Βίκινγκς ο τάφος,
για τη μουσική του λόγου της Αγγλίας,

για τη μουσική του λόγου της Γερμανίας,

για τον χρυσό που αστράφτει εντός των στίχων,

για τον επικό χειμώνα

που ποτέ μου δεν διάβασα – το βιβλίο

Τα πεπραγμένα του Θεού μέσω των Φράγκων,

για τον Βερλαίν, ποιητή αθώο σαν τα πουλιά,

για το πρίσμα του κρυστάλλου και για του χαλκού το βάρος,
για τις ραβδώσεις του τίγρη,

για τους πανύψηλους πύργους του Σαν Φραντσίσκο και του Μανχάταν,
για εκείνο το πρωινό στο Τέξας,

για εκείνον τον Σεβιλλιάνο που συνέγραψε την Ηθική Επιστολή

και του οποίου το όνομα –κατά προτίμηση δική του – αγνοούμε.
για τον Σενέκα και τον Λουκανό, από την Κόρδοβα,

που πριν ακόμα από τα ισπανικά

έγραψαν όλη την ισπανική λογοτεχνία,
για το γεωμετρικό και ιδιότροπο σκάκι,

για τη χελώνα του Ζήνωνα και τον χάρτη του Ρόις,

για την ιαματική ευωδιά των ευκαλύπτων,
για τη γλώσσα, που μπορεί να εκληφθεί ως σοφία,

για τη λήθη, που διαγράφει ή τροποποιεί το παρελθόν,
για τη συνήθεια

που μας επαναλαμβάνει και μας επιβεβαιώνει σαν καθρέφτης,
για το πρωί, που μας χαρίζει την ψευδαίσθηση μιας νέας κάθε φορά αρχής,

για τη νύχτα με τα σκοτάδια και την αστρονομία της,

για την αξία και την ευτυχία των άλλων,

για την πατρίδα που τη νιώθουμε στα γιασεμιά

ή σε κάποιο σπαθί παμπάλαιο,

για τον Ουίτμαν και τον Φραγκίσκο της Ασίζης,

που έχουν ήδη γράψει το ποίημα,

για το γεγονός ότι το ποίημα είναι ανεξάντλητο
και αφομοιώνεται στων πλασμάτων το σύνολο

και ποτέ του δεν θα φτάσει στον τελευταίο στίχο

αλλ’ απλώς αλλάζει αναλόγως των ανθρώπων,
για τη Φράνσες Χάσλαμ που ζήτησε συγγνώμη απ’ τα παιδιά της

γιατί αργούσε τόσο να πεθάνει,
για τις στιγμές εκείνες πριν έλθει ο ύπνος,,

για τα όνειρα και τον θάνατο,

αυτούς τους δύο κρυμμένους θησαυρούς,
για τα δώρα τ’ απόκρυφα που δεν θ’ απαριθμήσω εδώ,

για τη μουσική, αυτή τη μυστηριώδη μορφή του χρόνου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.