RENÉ CHAR
ΣΙΒΗΡΙΑΝΗ
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Το χιόνι δεν εκύλαγε άλλο στα χέρια μέσα
των παιδιών. Όλο στοιβαζότανε και όλο τεκνοποιούσε επάνω στη νορδική μας όψη
του άκρου ορίου των άκρων ορίων. Σε τούτη εδώ τη νύχτα που εστένευε ολοένα πιο
πολύ πού να ξεχωρίσουμε εμείς ποιός είχε γεννηθεί.
Προς τί λοιπόν ετούτη η επανάληψη;:
είμαστε μια σπίθα αγνώστων απαρχών που την ανάβουμε μονίμως πολύ ενωρίτερα του
δέοντος. Κι αυτή τη φωτιά να την ακούμε, άραγε, που βογκάει και κραυγάζει τη
στιγμή που μας χάβει μια μπουκιά; Τίποτα – εκτός μονάχα του ότι όντως υποφέραμε,
σε σημείο τέτοιο μάλιστα, ώστε η σιωπή η τεράστια έφτασε να σπάσει δυο κομμάτια
μονοκόμματα στη μέση της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου