ΔΡΟΜΟΣ ΜΕ ΡΟΖ ΑΛΜΑΣΕΝ

JORGE LUIS BORGES

ΔΡΟΜΟΣ ΜΕ ΡΟΖ ΑΛΜΑΣΕΝ

Τα μάτια περπατούν τη νύχτα πια σε κάθε πάροδο
και μοιάζουν ξηρασία που βροχή ρουφάει συνέχεια.
Τώρα πλέον οι δρόμοι είναι όλοι δίπλα μου,
ακόμη και αυτός του θαύματος ο δρόμος.
Ο άνεμος κουβαλάει την αυγή συννεφιασμένη.

Και η αυγή είναι ο φόβος μας να κάνουμε πράγματα άλλα,

   διαφορετικά, και μας σκεπάζει.
Περιπλανιόμουν  όλη νύχτα, όλη την άγια νύχτα,
και η ανησυχία της με αφήνει
σε αυτόν τον δρόμο που είναι τυχαίος κάποιος δρόμος,

   οποιοσδήποτε.

Εδώ και πάλι του κάμπου η ασφάλεια
στον ορίζοντα
και το άγονο χώμα που λιώνει και γίνεται ζιζάνια και σύρματα,
το δε αλμασέν τόσο φωτεινό, όσο και το χτεσινοβραδινό νέο φεγγάρι.

Μου είναι τόσο οικεία σαν ανάμνηση η γωνία
με τούτα τα μεγάλα σανίδια και όπως μου υπόσχεται μια μεσαυλή.
Τί ωραίο να σε θυμάμαι, παντοτινέ μου δρόμε, μιας και τόσο

  λίγα πράγματα είδαν εν τέλει οι μέρες μου!
Και το φως χαρακώνει ήδη τον αέρα.

Τα χρόνια μου ταξίδεψαν στους δρόμους της γης και του νερού,
μα μόνο εσένα νιώθω, δρόμε σκληρέ και στα ροζ χρωματισμένε.
Σκέφτομαι τους τοίχους σου να καταλαβαίνουν το χάραμα,
και τότε είσαι αλμασέν φωτισμένο στης νύχτας την άκρη.

Σκέφτομαι και μπήζω φωνή μπροστά απ’ τα σπίτια
παραδεχόμενος ανοιχτά τη φτώχεια μου:
δεν έχω δει τα ποτάμια, ούτε τη θάλασσα ούτε τα όρη,
μα του Μπουένος Άιρες το φως μ’ έχει κάνει φίλο τους
κι έτσι εγώ σφυρηλατώ τους στίχους της ζωής μου και

  τον θάνατό μου με τούτο εδώ το φως του δρόμου.
Μεγάλε δρόμε που έχεις υποφέρει τόσο μα τόσο,
είσαι η μόνη μουσική που μού ’μαθε εμένανε η ζωή μου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.