RENÉ CHAR
ΥΠΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ
ΤΩΝ ΛΟΥΠΕΡΚΑΛΙΩΝ
Σπρωγμένες
κατά πίσω, σβησμένες πλέον απ’ το βλέμμα μας που ήτανε ο γόνιμός τους χώρος, επείγονται
οι μεγάλες απαγορεύσεις, στην αρχή η μία κατόπιν της άλλης και ύστερα όλες
μονομιάς, σαν νά ’ναι ταμεία που βαρέσανε φαλιμέντο σε χώρα μακρινή που έμελλαν
να ξανάρθουν πίσω στη ζωή περνώντας από τον δικό τους θόλο με ρυθμό ιλιγγιώδη στον
δικό μας.
Την
ικανοποίησή μας εμείς τη βρήκαμε (και μάλιστα ακολουθώντας τα ίχνη της
μεσημεριανής φωτιάς) στο να εκπονούμε, να υπομένουμε, να μοιραζόμαστε, να την
ακούμε να πάλλεται την εξέγερσή μας, και τώρα όχι βέβαια πως δεν το ξέρουμε ότι
θα υποφέρουμε, αλλά εν πάση περιπτώσει θα υποφέρουμε ξεκινώντας από κάποιαν
αρχή, θα λειώσουμε στη γιορτή και θά ’χουμε πίστη στο ότι η επιτυχία του
ξεσηκωμού αυτού θα διαρκέσει, ακριβώς αντίθετα από ό,τι συνέβη με την ταχεία
απόσβεσή της, με το εξανέμισμά της το γρήγορο.
Των νιάτων μας εκλάμψεις, εκλάμψεις σαν σαύρες που μαρμαίρουν, όποτε βγαίνουν κατάτρομες μέσ’ από τον σπηλαιώδη
τους ύπνο· από εκεί τότε τις πιάνει μια βιασύνη, μια φούρια να
προλάβουνε τον πρωτοταξιδιώτη, στον οποίο και παραμένουν εσαεί αλληλέγγυες.
Μετάφραση: Γιώργος
Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου