RENÉ CHAR
ΑΓΑΠΗ
ΤΡΥΦΕΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΖΟΝ
Όταν τον είχε ο πόνος ανεβάσει πια στην επιθυμητή
του στέγη, μια γνώση προφανής του εφανερώθηκε χωρίς γάζες ομίχλης. Καθόλου πλέον
δεν απέκειτο στην ελευθερία του, διότι ήσαν δύο διαφορετικά κουπιά στου ωκεανού
τη μέση. Η μαγεμένη του λαχτάρα να μιλήσει είχε αποσυρθεί μαζί με τα μελανά
νερά. Εδώ και εκεί επέμεναν κάτι ελάχιστες δονήσεις, τις οποίες ακολουθούσε ο ολκός
που είχε σταδιακώς λεπτυνθεί. Ένα μισομασκαρεμένο περιστέρι από γρανίτη εμέτραγε
με τις φτερούγες του τα διάσπαρτα υπολείμματα του μεγάλου καταποντισμένου έργου.
Στις υγρές πλαγιές επάνω σερνότανε το ίχνος των αφρών, αλλά και των σπασμένων
μορφών η άπορη πορεία. Στην άτρεπτη εποχή που ανοίγει, θα είχε καταργηθεί το
προνόμιο της συγκομιδής χωρίς χρήση δηλητηρίων. Όλα τα ελεύθερα και παράφορα
ρεύματα της δημιουργίας βεβαίως και είχανε πάψει να κυλάνε τώρα. Στο τέλος δε της
ζωής του θα έπρεπε να παραχωρήσει μπροστά στη νέα τόλμη οτιδήποτε τού είχε –κάθε
αυγή που ξημέρωνε– χαρίσει τεράστια υπομονή. Η ημέρα στροβιλιζόταν υπεράνω της
Τουζόν. Αντίθετα από τη λειχήνα, ο θάνατος δεν έχει απολέσει ακόμα την ελπίδα
του για χιόνι. Στη γούβα της βουλιαγμένης πόλης το κέρατο της σελήνης ανακατεύτηκε
με το τελευταίο αίμα και την πρώτη λάσπη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου