ΟΙΟΝΕΙ ΕΣΧΑΤΗ ΚΡΙΣΙΣ

JORGE LUIS BORGES

ΟΙΟΝΕΙ ΕΣΧΑΤΗ ΚΡΙΣΙΣ

Ο πλανόδιος δεν κάνει τίποτα καλό και σώζεται από την ποικιλία της νύχτας.
Η νύχτα είναι γιορτή μεγάλη και μόνη.
Στη μυστική καρδιά μου δικαιολογώ και εκθειάζω τον εαυτό μου: είμαι μάρτυρας του κόσμου· έχω ομολογήσει τη σπανιότητα του κόσμου.
Έχω τραγουδήσει το αιώνιο: καθαρό φεγγάρι πού όλο γυρνάει κι έχει μάγουλα που ο έρωτας ορέγεται.
Έχω μνημονεύσει με στίχους την πόλη που με προστατεύει, τα προάστια που μ’ εξοντώνουνε.
Έχω πει θαύμα εκεί, όπου άλλοι λένε απλώς έθιμο.
Τους προγόνους του αίματός μου και τους προγόνους των ονείρων μου τους έχω τραγουδήσει και εξυμνήσει.

Υπήρξα και είμαι.

Σε λόγια σταθερά  έχω σφηνώσει την αίσθηση μου που μέσα στην τρυφερότητα θα μπορούσε να έχει τώρα διαλυθεί.
Η ανάμνηση μιας παλιάς ποταπότητας επιστρέφει στην καρδιά μου. Όπως και το νεκρό άλογο που ξεβράζει η παλίρροια στην παραλία – έτσι επιστρέφει στην καρδιά μου.

Οι δρόμοι και το φεγγάρι είναι, ωστόσο, ακόμα στο πλευρό μου.
Το νερό παραμένει γλυκό στο στόμα μου και οι λυρικές στροφές δεν μου αρνούνται τη χάρη τους.
Νιώθω το δέος του κάλλους· μα ποιός θα τολμήσει να με καταδικάσει αν αυτό το μεγάλο φεγγάρι της μοναξιάς μου μού δώσει συγχώρηση;

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.