ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΝΙΚΟΣ ΣΦΑΜΕΝΟΣ

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

παραμονεύει

ἁπλώνεται

χαχανίζει

τυλίγεται

λαμποκοπᾶ

σφίγγει

ὁ τρόμος

₪

συγχώρεσέ με ποὺ

δὲν ὑπῆρξα

ἀμόνι φωτιὰ καὶ

λιακάδα

οὐράνιο τόξο

βροχὴ

κεραυνὸς

ἀγέρας

καὶ ποὺ μόνο

ἔγραψα ποιήματα

₪

αὐτὸ τὸ βράδυ

θά ’θελα νὰ βροῦν

μιὰν ἀχτίδα

ἀνάσα

σπίθα

παρηγοριᾶς οἱ

βασανισμένες ψυχὲς

αὐτὸ

τίποτε ἄλλο

₪

Κύριε!

πῶς οἱ μέρες μας

λιγοστεύουν

κοιταζόμαστε ἄπραγοι

ἕνας ἕνας ἢ

ὅλοι μαζὶ

λίγο πρὶν τὸ τέλος

καὶ μουρμουρίζουμε παράξενες

λέξεις

τίποτα δὲν θὰ μείνει ἀπὸ

ἐμᾶς στὶς λεωφόρους

ποὺ περπατήσαμε

Κύριε!

περάσαμε τὴ ζωή μας περιμένοντας

νὰ φύγει ὁ χειμώνας

λαχταρώντας ν’ ἀνέβουμε λίγο

ψηλότερα

ἀπομείναμε σκονισμένοι

στὶς πόλεις

τοὺς δρόμους καὶ

τὰ καταφύγιά μας

κοίτα μας

κοίτα μας

πῶς φεύγουμε σκυφτοὶ μὲ

ὑγρὰ μάτια

ἕνας ἕνας ἢ

ὅλοι μαζὶ

₪

κοίτα τον!

ἔγινε ἕνα μὲ τοὺς

τοίχους

περιμένοντας ἕνα

γράμμα

₪

ἒ καὶ νὰ

ξέρεις

νιώθω πὼς τρελαίνομαι

συχνὰ

πράγματι

ὑπάρχει ἡ ποίηση

φυσικὰ καὶ γουστάρω

ποὺ ξέρω πὼς

δὲν πρόκειται

νὰ διαβάσω ποτὲ

ποίημά μου

ὢ ναὶ

ἡ στάχτη ἁπλώνεται

τὴ συναντᾶς τώρα παντοῦ

καὶ τὰ πρόσωπά τους

μυρίζουν θάνατο

τὸ ξέρω

πάντα μ’ ἄρεσαν οἱ περίπατοι

στὰ λιμάνια

καὶ οἱ θλιμμένες μελωδίες

καὶ οἱ ἡλιαχτίδες τοῦ χειμώνα

καὶ ἡ τρέλα

λοιπὸν

σ’ ἀφήνω

φεύγω τώρα

θὰ τὰ ποῦμε

μετὰ

₪

ντρὶ ντρὸ ντρὶ

ὁ ἥλιος καὶ τὸ σκότος

παίζουν μέσα στὴν αὐλὴ

κι ἡ νύχτα ἡ πανούργα

-μάγισσα τρομερή-

γιὰ θάνατο

γιὰ θάνατο

κι ἀπόψε μᾶς καλεῖ

ντρὶ ντρὸ ντρὶ

₪

νὰ τραβᾶς τὴν κουρτίνα

ἕνα Κυριακάτικο ἀπόγευμα

καὶ νὰ κοιτᾶς τὸν ἔρημο δρόμο:

νά τί σημαίνει θάνατος

₪