ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

JORGE LUIS BORGES

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στη γη και ίσως ούτε γη υπάρχει

  ούτε άνθρωπος.

Ίσως κάποιος θεός με εξαπατά.

Ίσως κάποιος θεός με έχει καταδικάσει στον χρόνο, σ’ αυτή

  τη μεγάλη ψευδαίσθηση.

Ονειρεύομαι τη σελήνη και ονειρεύομαι τα μάτια μου που

  διακρίνουν τη σελήνη.

Ονειρεύτηκα το σούρουπο και το χάραμα της πρώτης μέρας.

Ονειρεύτηκα την Καρχηδόνα και τις λεγεώνες που κατερείπωσαν

  την Καρχηδόνα.

Ονειρεύτηκα τον Λουκανό.

Ονειρεύτηκα τον λόφο του Γολγοθά και τους σταυρούς της Ρώμης.

Ονειρεύτηκα τη γεωμετρία.

Ονειρεύτηκα το σημείο, τη γραμμή, το επίπεδο και τον όγκο.

Ονειρεύτηκα το κίτρινο, το γαλάζιο και το κόκκινο.

Ονειρεύτηκα τα φιλάσθενα παιδικά μου χρόνια.

Ονειρεύτηκα τους χάρτες και τα βασίλεια και εκείνη τη

  μονομαχία το ξημέρωμα.

Ονειρεύτηκα την ασύλληπτη οδύνη.

Ονειρεύτηκα το σπαθί μου.

Ονειρεύτηκα την Ελισάβετ της Βοημίας.

Ονειρεύτηκα την αμφιβολία και τη βεβαιότητα.

Ονειρεύτηκα τη χθεσινή ημέρα.

Μπορεί και να μην υπήρχε χθες, μπορεί και να μην έχω

  γεννηθεί.

Ίσως να ονειρεύομαι ότι έχω ονειρευτεί.

Νιώθω να κρυώνω λίγο και να φοβάμαι λίγο.

Πάνω από τον Δούναβη είναι η νύχτα.

Θα εξακολουθώ να ονειρεύομαι τον Καρτέσιο και την πίστη

  των προγόνων του.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.