ΣΤΑ ΚΑΘΥΓΡΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΜΕΣΑ…

RAMÓN LÓPEZ VELARDE

ΣΤΑ ΚΑΘΥΓΡΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΜΕΣΑ…

Στα σκοτεινά φτερά των κοφτερών ριπών του ανέμου
εσύ μου δίνεις τη χαρά μαζί με πόνο, χαρμολύπη:
κάτι σαν παγερή αρετή που ντύνει τρυφερούς μαστούς,
κάτι όπου συγχέονται διαρκώς η εγκάρδια ανάψυξη
και η παγωμένη μιας κοριτσίσιας κλίνης εγκατάλειψη.

Ιδού, ιδού, μες στ’ αδιανόητα μιας πόλεως βουβής ερέβη,

εσύ ’σαι αναλαμπή εμπρός στου ζοφερού μου φάρυγγα
τις πιο βαθιές ορέξεις· και ιδού, στο κάθυγρο σκοτάδι
της βροχής, γίνεσαι απλότητα μεμιάς σάμπως πουκάμισο λινό
φρεσκοπλυμένο, και ευωδιάζεις, όπως κι εκείνο, αγνότητα·
και ιδού, μες στις σκιές σταλάζοντας, ιδού, η ουσία είσαι
εσύ του μαντηλιού, που δάκρυα επότισαν καλής μου φίλης.

Τυλίγομαι μες στο πηχτό σκοτάδι για σένα να σκεφτώ
ετούτες τώρα τις αράδες – ναι, την απόκρυφή τους ρίμα

θα την συντύχεις στου χρησμού την άξαφνη αποκάλυψη,

επειδή είναι ωσάν πέταλα νυχτερινά, που σαν σπονδή

σου φέρνουνε το μήνυμα φρικίασης μοναδικής·

στα κάθυγρα σκοτάδια μέσα ανασυντάσσομαι, σου πέμπω
τούτες εδώ τις συλλαβές τις εύθραυστες, με βιάση, σαν μυστηρίου

ξέσπασμα, στου πνεύματός σου που ξαγρυπνάει το κατώφλι.

Κι ολόκληρη εκεί λειώνεις εσύ και διαλύεσαι πάνω μου
σαν πάχνης κρούστα, ενώ ο μετεωρίτης διάφανος τρυπάει
του χρόνου τα άκρα όρια· κι εντός μου έπειτα αντηχούν

τ’ απόμακρά σου λόγια, με τη γνωστή χιμαιρική ένταση
του χαλασμένου ρολογιού που λέει τις ώρες

μέσα σε ρημαγμένη κάμαρα συνέχεια και συνέχεια...

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.