LUIS CERNUDA
ΣΑΝ
ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ
Σαν
τον άνεμο όλη νύχτα,
Έρωτας,
βάσανο ή κορμί μονάχο
Μάταια
κουτουλάει στις βιτρίνες,
Με
αναφιλητά στρίβει στις γωνιές του δρόμου·
Ή
και καμιά φορά βαδίζει μες στην καταιγίδα
Ουρλιάζοντας
τρελά
Και
με τον φόβο της ξαγρύπνιας, όταν
Ξαναγυρνάει
η λυγερόκορμη βροχή.
Ναι,
όπως ο άνεμος, του ξυπνάει κάποιο ξημέρωμα
Τη
θλίψη του που χαμένη πλανιότανε στη γη,
Τη
θλίψη του την αδιάκριτη,
Τη
φυγή του την άσκοπη·
Σαν
νά ’μαι εγώ στον εαυτό μου ξένος
Και
σαν τον άνεμο τρέχω, φεύγω μακριά,
Κι
ωστόσο, ναι, έχω έλθει, έχω φτάσει –
Σαν
το φως έχω γύρω ολόγυρα χυθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου