ΣΕ ΛΟΥΤΡΩΝΑ ΑΚΟΛΑΣΤΗ

PAUL VALÉRY 

ΣΕ ΛΟΥΤΡΩΝΑ ΑΚΟΛΑΣΤΗ

Ερωτικά αναδεύεται –να! – το νερό από κάτι Ρόδα

που ανάμεσα σε αφρούς και φίνο μάρμαρο γελούν: η σάρκα,

που μπήκε μέσα, υγρό ακτινοβολεί γαλάζιο και σαν βάρκα

λικνίζεται στα ρίγη ενός κυματισμού που ήδη ευώδα.

…Ω λουόμενη!... Το μυστικό τού γέλιου σου ακριβώς αυτό είναι!...

Στα χάδια του νερού οι ώριμοί σου πόθοι –ιδού– καταλαγιάζουν.

Τη διαύγεια δροσερή αγαπάς· σε τούτα τ’ άνθη, που θηλάζουν

τις πέρλες απ’ τα στήθη και τα φώτα των χεριών σου, μείνε!

Λιγοθυμάς στις λάμψεις που ’σαι μέσα τώρα τυλιγμένη!

Περιφρονείς τις ερωμένες, τα μειράκια! Ω λουομένη!

Και στην πισίνα καρτεράς να ρθεί η καλή στιγμή που από ’να α-

ναμμένο κούτσουρο θα κοκκινίσει η ουράνϊα κενότης.

Η γύμνια σου θ’ ανάψει και θα κολυμπάς με τον δικό της

υπέρπλουτο ρυθμό και στο άσεμνο φως τούτου του λουτρώνα. 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

*************

LUXURIEUSE AU BAIN

L’eau se trouble – amoureusement – de Roses vagues
Riantes parmi la mousse et le marbre pur,
Car une chair, illuminant l’humide azur,

Vient d’y plonger, avec des ronds d’heureuses vagues !...

... Ô baigneuse !... de ton rire c’est le secret !...
Aux caresses de l’eau, tes mûrs désirs s’apaisent
Tu chéris la clarté fraîche et ces fleurs qui baisent
Tes seins de perle, tes bras clairs, ton corps nacré.

Et tu te pâmes dans les lueurs ! Dédaigneuse
Des amantes et des jeunes gens ! Ô baigneuse,
Toi, qui, dans la piscine, attends l’heure où soudain

Les bûchers s’allument, rouges, sur le ciel vide,
Ta nudité s’enflamme et tu nages splendide
Dans la riche lumière impudique du bain...

23 juillet 1890

 ΠΩΛ ΒΑΛΕΡΥ

 ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ