ΜΑΡΙΑΝΝΑ

PAUL CELAN

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

Δίχως πασχαλιές η κόμη του, η όψη σου από γυαλί καθρέφτη.

Από μάτι σε μάτι ταξιδεύει το σύννεφο, όπως τα Σόδομα προς

  τη Βαβέλ:

σαν φύλλωμα τον πύργο αποψιλώνει και ξεσπάει στον

   θκειαφένιο θάμνο επάνω την οργή του.

Ύστερα συσπάται μι’ αστραπή γύρω από το στόμα σου – το

  βάραθρο εκείνο εκεί με του βιολιού τα λείψανα.

Με χιονόδοντα κρατάει κάποιος το δοξάρι: ω, πόσο πιο ωραία

  το καλάμι ακουγότανε!

Αγαπημένη, κι εσύ ’σαι το καλάμι κι εμείς οι άλλοι όλοι η βροχή·

κρασί απαράμιλλο το σώμα σου, και το ρουφάμε δέκα-δέκα·

βάρκα στα στάχυα η καρδιά σου ανάμεσα, και την δοιακίζουμε

  να πάει στη νύχτα·

μια σταμνίτσα γαλάζιο, έτσι ανάλαφρη χορεύεις από πάνω μας,

  κι εμείς κοιμόμαστε…

Απ’ το αντίσκηνο μπροστά συντάσσεται η κεντουρία, κι εμείς

  σε κουβαλάμε ευωχούμενοι στο μνήμα.

Και στην κεραμοσκεπή του κόσμου κατρακυλάει τώρα πια το

   σκληρό των ονείρων το τάληρο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.