ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΤΣΙΓΕΡΑ
Με τον Μιχάλη Κατσίγερα ήμασταν διαδικτυακοί φίλοι. Δεν είχαμε γνωριστεί. Μιλούσαμε πολύ συχνά μέσα από τον Messenger", κυρίως για τη μεγάλκη μας αγάπη: τον Διονύσιο Σολωμόι. Είχαμε ανταλλάξει και βιβλία. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε τα Χριστούγεννα στην Αθήνα, αλλά δεν "έκατσε". Από καιρό είχαμε χαθεί και από τον Messenger - με είχανε ζώσει τα φίδια... Μόλις τώρα έμαθα το άσχημο νέο. Αναρτώ το ακόλουθο ποίημα στη μνήμη του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΜΙΑ ΛΕΞΗ
Όταν τα πάντα πια εξαντλούσε γύρω του και μέσα του
κ’ είταν σα να βυθίζονταν, – θυμόταν τότε να προφέρει
μια λέξη μόνον : άγαλμα (και, φυσικά, εννοούσε
άγαλμα ελληνικό, γυμνό). Κ’ ευθύς, ολόγυρά του
ανοίγονταν ονόματα-νησιά· ένα γόνατο έλαμπες
αντίκρυ στη θάλασσα· η φαρέτρα του μικρού τοξότη
διακρίνονταν θαμμένη κάτω από λοφίσκο λεπτής άμμου.
Ντυνόταν, έβγαινε στην Αγορά. «Καλημέρα σας», έλεγε.
Κρεοπωλεία, σταμνάδικα, οπωροπωλεία. Αγόραζε σταφύλια
ελευθερώνοντας εκείνη τη βαθειά, γαλήνια κι ανεξάντλητη
χειρονομία ενός κομμένου μαρμάρινου βραχίονα
24.V.69
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Πέτρες Επαναλήψεις Κιγκλίδωμα», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1982 (7η έκδοση), σελ. 149.
Όταν τα πάντα πια εξαντλούσε γύρω του και μέσα του
κ’ είταν σα να βυθίζονταν, – θυμόταν τότε να προφέρει
μια λέξη μόνον : άγαλμα (και, φυσικά, εννοούσε
άγαλμα ελληνικό, γυμνό). Κ’ ευθύς, ολόγυρά του
ανοίγονταν ονόματα-νησιά· ένα γόνατο έλαμπες
αντίκρυ στη θάλασσα· η φαρέτρα του μικρού τοξότη
διακρίνονταν θαμμένη κάτω από λοφίσκο λεπτής άμμου.
Ντυνόταν, έβγαινε στην Αγορά. «Καλημέρα σας», έλεγε.
Κρεοπωλεία, σταμνάδικα, οπωροπωλεία. Αγόραζε σταφύλια
ελευθερώνοντας εκείνη τη βαθειά, γαλήνια κι ανεξάντλητη
χειρονομία ενός κομμένου μαρμάρινου βραχίονα
24.V.69
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Πέτρες Επαναλήψεις Κιγκλίδωμα», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1982 (7η έκδοση), σελ. 149.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου