ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

Λάμψε ήλιε
πανύψηλε της προπατορικής Ελλάδας, λάμψε εδώ
σε τούτη τη στιφή αγκαλιά
της στάχτης. Λαβωμένο φως
να λούσει τη θρησκεία του σώματος
και την πικρή σου ανάμνηση ήλιε.
Ήλιε βασάνισε τον ισκιερό κατήφορό της,
όπου πυρώνουν δόντια της παραφοράς,
όπου αναζούν οι καθαρές
κινήσεις των μαστών των πράσινων

στην περιφέρεια του αδυσώπητου
φιλιού, στον κύκλο αυτής της τρομερής
γυμνότητας.
       Λάμψε ήλιε των νεκρών
       ποιητών.

Αχτιδοφόρος ήλιος της Ελλάδας είναι τώρα εδώ,
στον πείσμονα αρνητή της μαρτυρίας του χρόνου
στον ηττημένο από τη μέθη του κακού
παραμυθιού. Πάνω στα κέρδη λάμπει τα πολύτιμα,
πάρα πολύ πικρά που δεν υπάρχουν. Ήλιε,
λάμψε ήλιε της φανταστικής
Ελλάδας. Η πολυάνεμη,
η κόμη αυτή πολυάνεμη που κατεβαίνει ώς τις ρωγμές
του σώματος βαθύσκιωτη ανεμίζοντας
σκεπάζει ένα κεφάλι λευτεριάς
κι οδύνης. Ω καθάρισε
της ανηφορικής Ελλάδας ήλιε,
την άμπωτη τη σκοτεινή της νύχτας του αίματος,
τις ανεξήγητες φωνές των προπατόρων
ω του θανάτου αχτίδα αστραφτερή
στέμμα βαρύ της μνήμης μου ήλιε
πάνω σ’ αυτό το σώμα που μονάχο αμύνεται
χλοερές κοιλότητες μα πέτρινα
τα μέλη αστείρευτοι οι μηροί.

Λάμψε ήλιε της νεκρής Ελένης.
Η σάρκα αποχαιρέτησε την έκσταση.
Αιώνια κύματα σαρώνουν την ασήκωτη καρδιά.
Σώμα έρημο περίλυπο μέσα στην κάψα του ήλιου.
Κι εδώ στα δώματα η κραυγή μυρίζει ακόμα
τον έρωτα. Γαρίφαλα, γαρίφαλα
κηρύχνουν άλλη μια φορά μια ματωμένη ανάσταση.
Το πρόσωπο - αίνιγμα του πάθους ξαναγύρισε.
                   Ήλιε

λάμψε ήλιε των μηρών των ξάστερων
της ζωντανής Ελένης ω
μετέωρο πνεύμα δικαιοσύνη του φωτός
πυρπόλησε το κέντρο το νωπό των τρομερών κοιλάδων
κι’ ας ζήσει μόνο ο λόγος ο γυμνός
που ξέρει
ποιές παραισθήσεις ποιά όνειρα ποιές αναμνήσεις αθεράπευτες
ποιά δίψα μ’ έφερε ώς εδώ

τον έρωτα να δέσω και το ποίημα τούτο το παράφορο
με την νεκρήν Ελένη.

                     1955

Από το βιβλίο: Τάκης Σινόπουλος, «Συλλογή Ι, 1951-1964», Ερμής, Αθήνα 1976, σελ. 154-156.