ΒΡΟΧΗ

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΜΑΛΑΚΑΣΗΣ

ΒΡΟΧΗ

Έξω βροχή κι’ απ’ το παράθυρο
Μαύρες οι στέγες, μαύροι οι δρόμοι,
Δεν πέφτουν απ’ τα μάτια δάκρυα,
Που μια βαρειά τα πνίγει γνώμη.

Τα σύγνεφα που ανεμοδέρνονται
Και σιγαλά βογκούν και κλαίνε,
Δε σέρνουν την ψυχή μου σκλάβα τους,
Μ’ όλα τα μυστικά που λένε.

Κάποτε μέσ’ απ’ το παράθυρον,
Όπως καθόσουν στο πλευρό μου,
Κύτταζα στα γλαρά τα μάτια σου
Τη θλιβερή βροχή του δρόμου.

Κ’ έβλεπα ακόμα, πιο μακρύτερα,
Μέσα στα μάτια σου και πάλι,
Τα σύγνεφα που τα ταξίδευε
Στον ουρανό η ανεμοζάλη.

Έξω βροχή, κι’ απ’ το παράθυρο
Μαύρες οι στέγες, μαύροι οι δρόμοι,
Δεν πέφτουν απ’ τα μάτια δάκρυα,
Που μια βαρειά τα πνίγει γνώμη.

Τα σύγνεφα που τώρα κρέμονται,
Και χαμηλώνουν κι’ όλο βρέχουν,
Δεν καθρεφτίζονται στα μάτια σου,
Κι’ άλλους κρυφούς καϋμούς δεν έχουν...

Από το βιβλίο: Μιλτιάδης Μαλακάσης, «Ποιήματα», εισαγωγή – φιλολογική επιμέλεια Γιάννης Παπακώστας, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2005, σελ. 192.