RENÉ CHAR
ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ
Είμασταν στη στιγμή ακριβώς της ύστατης διάκρισης.
Τότε χρειάστηκε να επαναπατρισθεί το μαχαίρι.
Και η αναλογούσα σε αυτό ένσαρκη πορφύρα.
Λίγοι θα έχουν μάθει να κοιτούν τη γη όπου ζούσαν και
να της απευθύνονται στον ενικό με το βλέμμα τους
χαμηλωμένο.
Γη της λήθης, γη αμέσως προσεχής, δίπλα μας, που μας εξήψες
την παραφορά και σ’ ερωτευθήκαμε έμπλεοι δέους.
Το δε δέος παρήλθε…
Στον καθένα τώρα η κλεψαμμία του για να τελειώσει με
την κλεψαμμία μαζί.
Να συνεχίσει να κυλάει μέσα στην τύφλωση.
Αλλά όποιος παραδώσει το μήνυμα θα στερείται δια παντός
ταυτότητος.
Δεν θα βαίνει πλέον ασθμαίνων.
Υποδειγματίζω δε στο πλαίσιο της Αποκαλύψεως δεν είναι
άραγε και ό,τι κάνουμε τις νύχτες σε κάποιαν όψη που τό
’χει
βάλει πείσμα να πεθάνει;
Και το εργαλείο, του οποίου το χέρι μας, απεκδεδυμένο
μνήμης,
θα ανακάλυπτε ανά πάσα στιγμή την ευεργεσία, δεν θα
γέρναγε ποτέ, θα διατηρούσε άθικτο το χέρι, ανέπαφο.
Κι έτσι χαθήκαν μέσα στην ομίχλη οι άνθρωποι με κρεμασμένα
στον ώμο τα σακκίδιά τους.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Μου θυμίζει Ελύτη σε ορισμένα σημεία, ή πιο σωστά, θα μπορούσε να το είχε γράψει και ο Ελύτης, όπως ο τίτλος: ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ, ή "Λίγοι θα έχουν μάθει να κοιτούν τη γη όπου ζούσαν και να της απευθύνονται στον ενικό με το βλέμμα τους χαμηλωμένο."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως και ο τίτλος και ο στίχος ο πρώτος, "Είμασταν στη στιγμή ακριβώς της ύστατης διάκρισης.", είναι ακριβώς αυτό που είναι ο Σαρ, ο συμπηκνωμένος λόγος-στίχος, ο όλον στίχος, τα πάντα, όσες φορές και να τον διαβάσεις δεν είναι ποτέ ο ίδιος, είναι σαν βουνοκορφές τις κακοτράχαλες του χαιντεγκερ της διάνοιας, όσο ανεβαίνεις τόσο κατακτάς ή κάπως έτσι