BRAULIO ARENAS

 

ΩΦΕΛΙΜΟ ΑΣΤΡΟ

 

Υπό το βάρος του έρωτα

Τα πρόσωπα πέφτουν.

 

Το φως του χάους της λεηλασίας τα δόντια

Βγαίνει από χωματερή πιάνων που ’ναι σαν  παντζάρια

Πού πας, νερό χαμένο από τον θάνατο που πέρναγε απ’ το δρόμο

Σ’ ένα κοκκινόμαλλο άγαλμα που σολάρει σ’ ένα άγαλμα με ανοσία.

 

Σε τούτη την ανάπαυση του αόρατου αίματος

Ο έρωτας εξαφανίζεται πάει απ’ το ωφέλιμο άστρο

Ο ένας ρωτάει το βράδυ το γιατί

Ο άλλος ονειρεύεται πως ακούει βρικολάκων κροτάλισμα.

 

Και πάλι το 1941 σε θυμάμαι.

 

Κοιμηθήκαμε στην ισότητα μεγάλης ισχύος.

 

Με βάση μια εικονική πρόσκληση

Διασκεδάζω αντιγράφοντας τα περιστασιακά λόγια που ακούω

Γύρω μου

Στην πραγματικότητα αντιστοιχούν

Σε

Αυτό το ποίημα κι εγώ δεν το ξέρω.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.