MAX JACOB
ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΓΟΥΣΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ
Ηθικά αξιώματα και σχέδια που ο ιδιοκτήτης ενός κακόφημου σπιτιού στο Ανόι τα έστειλε στο παρισινό Πιάτο με το βούτυρο, περιοδικό κωμικό ή πολιτικό που είχε γνωρίσει επιτυχία εκεί γύρω στα 1900. Τα σχέδια απ’ το Ανόι είχαν στόχο τον μοντερνισμό του κυρίου Ντ’ Ο…, και ήσαν άξια μάλλον για το μουσείο Γκιμέ. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε γνωστή εδώ την πλαστική πλευρά του εν λόγω έργου, αλλά ο αναγνώστης θα βρει παρακάτω ηθικές αντιλήψεις που θαν τις εζήλευε ο κόσμος όλος.
– Ο γέρος δεν λέει: σ’ αγαπώ· λέει: αγαπήστε με.
– Ο γέρος δεν έχει πια ελαττώματα· τα ελαττώματα τον έχουν.
– Δεν έχουμε πάθος με το τσάι: πρέπει ωστόσο να το πίνουμε. Μερικές γυναίκες είναι σαν το τσάι.
– Η πεντηκοστή ερωτική νύχτα! Θα με υποχρεώσεις να σε πάω πίσω στο σπίτι, απ’ όπου ήρθες, αν δεν σταματήσεις όλο να ζητάς.
– Το πτώμα κάποιου ηλικιωμένου βρέθηκε σε μια παραλία κάτω από μια τέντα: είχε αυτοκτονήσει, γιατί μετά από μια χασούρα στο τζόγο αδυνατούσε πλέον να συντηρήσει τις δύο γυναίκες κάποιου άλλου ηλικιωμένου και τον ίδιο τον ηλικιωμένο.
– Με τις γυναίκες να είσαι πατρικός, αλλά και αυστηρός και αμετακίνητος.
Το σχέδιο που υπογράμμιζε αυτό το τελευταίο ηθικό αξίωμα απεικόνιζε έναν άντρα ντυμένον σαν τον ποιητή Μπ... να κραδαίνει ένα ραβδί πάνω από μια ξεμαλλιασμένη γυναίκα.
Το αφεντικό του κακόφημου σπιτιού στο Ανόι ψάχνει εδώ και δεκαπέντε χρόνια εικονογραφημένες εφημερίδες μήπως πετύχει το αριστούργημά του. Το Πιάτο με το βούτυρο δεν βγαίνει πια, αυτός όμως κρίνει ότι ο πάτος αυτού του Πιάτου βρίσκεται σε κάποιο τραπέζι. Αυτός ο αυτοσχέδιος συγγραφέας, που υπήρξε έμπορος λευκής και μαύρης σαρκός, που υπήρξε κατάσκοπος, κατάδικος, κρουπιέρης, διπλωματικός εκπρόσωπος και επιχειρηματίας με αλυσίδα οίκων τελετών, είναι άνθρωπος με πείρα. Και δεν είναι ο μόνος που η εμπειρία του μας εκπλήσσει με τη φτώχεια του.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου