ΠΑΝΤΑ ΕΓΩ

 

PABLO NERUDA

 

ΠΑΝΤΑ ΕΓΩ

 

Ἐγὼ ποὺ ἤθελα νὰ μιλήσω γιὰ τὸν αἰώνα

μέσα σὲ τούτη τὴν περιπλοκάδα ποὺ εἶναι πάντα

κάθε βιβλίο μου, ὅσο γεννιέται,

βρέθηκα νά ᾽μαι παντοῦ

καὶ νὰ μοῦ ἔχουν τὰ γεγονότα ξεφύγει.

Καλῇ τῇ πίστει ἐνεργώντας

ἄνοιξα τὰ μπαοῦλα στὸν ἄνεμο,

τὰ ἐρμάρια, τὰ κοιμητήρια,

τὰ ἡμερολόγια μὲ τοὺς μῆνες τους,

καὶ ἀπὸ τὶς χαραμάδες ποὺ ἀνοίχτηκαν

εἶδα νὰ φαίνεται ἡ ὄψη μου.

 

Ὅσο κουρασμένος κι ἂν ἤμουν

ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου τὸν ἀνυπόφορο,

γύρισα νὰ μιλήσω γιὰ τὸ πρόσωπό μου,

καὶ τὸ χειρότερο ἀπ᾽ ὅλα ποὺ μοῦ φάνηκε

ἦταν ὅτι, ἐνῶ ζωγράφιζα κάποιο συμβάν,

ζωγράφιζα ἐν τέλει τὸν ἴδιον ἐμένα.

Μὰ τί ἠλίθιος ποὺ εἶμαι εἶπα πάνω ἀπὸ χίλιες φορές

τελειοποιώντας μὲ μαεστρία

τὶς περιγραφὲς ἐμοῦ τοῦ ἰδίου

σὰν νὰ μὴν εἶχε ὑπάρξει ποτὲ

τίποτα χειρότερο ἀπ᾽ τὴν κεφάλα μου,

τίποτα χειρότερο ἀπὸ τὰ σφάλματά μου.

 

Θέλω νὰ ξέρω, ἀδέρφια μου,

εἶπα στὴν Ἕνωση Ἁλιέων,

ἂν ὅλοι ἀγαποῦν τὸν ἑαυτό τους σὰν κι ἐμένα.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι —μοῦ ἀποκρίθηκαν—

ὅτι ἐμεῖς ἐδῶ ψαρεύουμε ψάρια,

ἐνῶ ἐσὺ ψαρεύεις τὸν ἑαυτό σου,

ψαρεύεσαι, καὶ ὕστερα ξαναψαρεύεσαι

καὶ ρίχνεις μετὰ τὸν ἑαυτό σου ξανὰ

πίσω στὴ θάλασσα.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.