Ο ΑΙΩΝΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

 

PABLO NERUDA

 

Ο ΑΙΩΝΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

 

Τριάντα δύο χρόνια θὰ μποῦνε

νὰ φέρουν τὸν αἰώνα ποὺ μέλλεται,

τριάντα δύο σάλπιγγες ἡρωικές,

τριάντα δύο φωτιὲς νικημένες,

καὶ ὁ κόσμος θὰ ἐξακολουθήσει βήχοντας νά ᾽ναι

στ᾽ ὄνειρό του καὶ στὸ ἔγκλημά του τυλιγμένος.

 

Αὐτὰ τὰ τόσο λίγα φύλλα λείπουν ἀκόμα

ἀπὸ τῶν πικριῶν τὸ δέντρο

γιὰ τὰ ἑκατὸ φθινοπωρίσια χρόνια

ποὺ ἐρήμαξαν τὸ φύλλωμά του:

τὸ πότισαν μὲ ἄσπρο αἷμα,

μὲ μαῦρο αἷμα καὶ μὲ κίτρινο,

καὶ τώρα θέλει ἕνα παράσημο

στὸ στῆθος —ἐπιλοχίου στῆθος —

ὁ αἰώνας ποὺ κλείνει χρόνια ἑκατὸ

καὶ ραμφίζει ἀσταμάτητα λαβωμένα μάτια

μὲ τὰ σιδερένια του ἐργαλεῖα

καὶ μὲ νύχια παρασημοφορημένα.

 

Μοῦ τὸ λέει τὸ τσιμέντο τοῦ δρόμου,

μοῦ τὸ κελαηδάει τὸ πουλὶ στὰ κλωνάρια,

μοῦ τὸ ἀναγγέλλει ἡ φυλακὴ κατονομάζοντας

τοὺς δίκαιους ἐκεῖ τοὺς ἀδικαίωτους,

μοῦ τὸ δηλώνουνε οἱ συγγενεῖς μου,

οἱ σύντροφοί μου ποὺ δὲν ἔχουν ἡσυχία,

οἱ γραμματεῖς τῆς φτώχειας:

ὁλοένα σάπια τὰ χρόνια ἐτοῦτα

σταματημένα στὴ μέση τοῦ χρόνου

σὰν τὰ κόκαλα τῆς ἀγελάδας

ποὺ πᾶν καὶ τὰ μασοῦν τὰ τρωκτικὰ

καὶ ἀπ᾽ τοὺς λοιμοὺς μέσα βγαίνουν

βιβλία ποὺ τά ᾽χουνε γράψει μύγες.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.