ΠΟΙΗΜΑ

 

MAX JACOB

ΠΟΙΗΜΑ

Ὅταν τὸ πλοῖο εἶχε φτάσει στὰ νησιὰ τοῦ Ἰνδικοῦ Ὠκεανοῦ, καταλάβαμε ὅτι δὲν εἴχαμε χάρτες. Ἔπρεπε ν᾽ ἀποβιβαστοῦμε! Τότε ἔγινε ἀντιληπτὸ ὅτι στὸ πλοῖο ἐπέβαινε ἐκεῖνος ὁ αἱμοδιψὴς ἄντρας ποὺ δίνει καπνὸ στὴ γυναίκα του καὶ μετὰ τῆς τὸν παίρνει πίσω. Τὰ νησιὰ ἤτανε παντοῦ σπαρμένα. Ψηλὰ στὸν ἀπόκρημνο βράχο διέκρινες μικροὺς νέγρους ποὺ φόραγαν μπομπὲ καπέλα: «Μπορεῖ νά ᾽χουνε χάρτες!» Πήραμε τὸν δρόμο γιὰ τὸν βράχο: ἦταν μιὰ σκοινόσκαλα· ἀνεβαίνοντας τὴ σκάλα μπορεῖ νὰ εἶχε χάρτες! καὶ μάλιστα χάρτες γιαπωνέζικους! ἀνεβαίναμε, άνεβαίναμε συνέχεια. Στὸ τέλος, καὶ ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχαν πιὰ ἄλλα σκαλιά (ἀλλὰ μόνο κάτι φιλντισένια καβούρια ποῦ καὶ ποῦ), ἔπρεπε γιὰ ν᾽ ἀνεβοῦμε νὰ γαντζωνόμαστε μὲ τὰ δάχτυλα τῶν χεριῶν μας. Ὁ ἀδελφὸς μοῦ ὁ Ἀφρικανὸς τὰ κατάφερε μιὰ χαρά, ὅσο γιὰ μένα, ἀνακάλυψα σκαλιὰ ποὺ δὲν ὑπῆρχαν. Φτάνοντας πάνω βρισκόμαστε πάνω σ᾽ ἕναν τοῖχο· ὁ ἀδελφός μου δίνει ἕνα σάλτο, πηδάει. Ἐγὼ εἶμαι στὸ παράθυρο! ποτὲ δὲν θὰ τὸ πάρω ἀπόφαση νὰ πηδήσω: εἶναι ἕνας τοῖχος μὲ κόκκινα σανίδια. «Κάνε τὸ γύρο», μοῦ φωνάζει ὁ ἀδελφός μου ὁ Ἀφρικανός. Δὲν ὑπάρχουν ὄροφοι, οὔτε διαβάτες, οὔτε πλοῖο, οὔτε κανένας μικρὸς νέγρος· ὑπάρχει μόνο ὁ γύρος ποὺ πρέπει νὰ κάνω. Μὰ ποιός γύρος; Πράγματα τελείως ἀποκαρδιωτικὰ ὅλ᾽ αὐτά.

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.