ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ

 

PABLO NERUDA

 

ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ

 

Ἐσένα καλῶ, ρόδο γαλατένιο,

έσένανε διπλάσιο περιστέρι νέρινο,

ἔλα ἐδῶ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἄνοιξη,

ν᾽ ἀναστηθεῖς ἔλα στὰ σεντόνια,

ν᾽ ἀνάψεις πίσω ἀπ᾽ τὸν χειμώνα

τὸν ἐρωτικὰ παράφορο τῆς μέρας ἥλιο.

 

Σήμερα ἐγώ, στὴ δική μου περίπτωση,

γυμνὸς εἶμαι πιὰ προσκυνητὴς

ποὺ γιὰ τῆς θάλασσας τραβάει τὴν ἐκκλησία:

ἀπ᾽ τ᾽ ἁλμυρὰ λιθάρια ἔχω κόψει δρόμο,

τῶν ποταμῶν παρακολούθησα τὴ διάλεξη

κι ἔκατσα στὴ θράκα δίπλα

τὴν εἱμαρμένη μου ἀγνοώντας.

 

Ἐπέζησα τοῦ ἁλατιοῦ,

τῆς πέτρας καὶ τῆς φλόγας,

καὶ περνῶ συνέχεια ἀπὸ διάφορες περιοχές,

ἐνῶ τὰ βάσανά μου μὲ στηρίζουν,

μὲ τὴ σκιά μου ἐρωτευμένος ὄντας.

Γι᾽ αὐτὸ χωρὶς πολὺ-πολὺ περπάτημα

ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου ν᾽ ἀπομακρύνομαι ἔχω φτάσει.

 

Ἡ ψεύτρα τούτη μέρα

μὲ ψευδοφῶς κουκουλωμένη

τὴ δύναμη μου ὅλη μοῦ τὴ στράγγισε:

πέφτω μὲς στοῦ πηγαδιοῦ τὸν χρόνο

κι ἔπειτα, ἀφοῦ κολυμπήσω

κάτω ἀπὸ τῆς ἄνοιξης τὶς ἀνακρίβειες,

βγαίνω στὸ φῶς, σ᾽ ἕνα μέρος ὁποιοδήποτε,

καὶ τὸ ἴδιο ἔχω γκρίζο καπέλο

καὶ τὴν ἴδια κρούοντας πάντα κιθάρα.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.