ΜΟΥΣΩΝΕΣ

 

PABLO NERUDA

 

ΜΟΥΣΩΝΕΣ

 

Ἔπειτα πῆγα νὰ ζήσω στὴ θάλασσα.

 

Τὸ σπίτι μου ἦταν σὲ μέρη μαγικὰ

χτισμένο, τῶν κυμάτων κεφάλαιο,

ζώνη ἁλατιοῦ καὶ ἀνέμου, βλέφαρο καὶ μάτι

ἀστεριοῦ ὑποθαλάσσιου καὶ ἐπίμονου.

Ὁλόλαμπρος ἦταν ὁ παράλογος ἥλιος,

τῶν φοινικόδεντρων τὸ μέγεθος πράσινο,

στὴν ἄκρη δάσους καταρτιῶν καὶ φρούτων

ἡ θάλασσα σκληρότερη καὶ ἀπὸ γαλάζια πέτρα,

κάτω ἀπὸ ἕναν οὐρανὸ φρεσκοβαμμένον κάθε μέρα

μὲ ποτὲ κανένα εὔθραυστο συννεφοκάραβο νὰ τὸν λερώνει,

ἐκτὸς κι ἂν καμιὰ φορὰ γινότανε παράλογη συνάθροισή τους

—ζεματιστὸ μπουμπουνητὸ καὶ ἐκθρονισμένο νερό,

καταρράκτης καὶ συριγμὸς τῆς πᾶραζάλης, τῆς μανίας—,

ὁ γκαστρωμένος μουσώνας ποὺ ἄδειαζε

τινάζοντάς το συνεχῶς τῆς δύναμής του τὸ τσουβάλι.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.