ΑΝΩΛΟΛΥΞΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΑΝΩΛΟΛΥΞΑ

(Ευριπίδης, «Βάκχαι», σττ. 12-25)

Σαν πέρασα από την Ανατολή στη Δύση,

κισσό και θύρσο και ένθεη εκόμισα μανία,

και απόηχους του διθυράμβου – η τραγωδία

να υψώνεται σε λόγο που εσαεί θα ζήσει.

Και από χαράς αλαλαγμούς ο θρήνος ίση

τη δόση επήρε, πλην αντίστροφα, σε μία

πορεία, που αναιρούσε την ορθή αρμονία

σε πένθος ζοφερό, μετέωρο στη φύση.

Γι’ αυτό μετέωρη η κραυγή μου μένει πάντα,

εις τον αιώνα, εμένα του θεού Διονύσου.

Συμπλέγματα και δόξες έρχονται, και εξ ίσου

νικούν και ηττώνται στων παθών τον καταβάντα

ειρμό και στων καθάρσεων το επάνω ρεύμα.

Στις Βάκχες ο Ευριπίδης όρισε το πνεύμα.

Κι αν ήταν γέρος και στου μνήματος το χείλος,

ομίλησε ωσάν άλλος, σύγχρονός του Αισχύλος.