ΣΤΗ ΛΕΟΝΩΡΑ

AMADO NERVO (1870-1919)

ΣΤΗ ΛΕΟΝΩΡΑ

Η κόμη σου είναι μαύρη σαν του μυστηρίου

το φτέρωμα· τόσο μαύρη, σαν ένα ζοφερό ποτέ,

σαν ερεβώδες ποτέ, σαν αποχαιρετισμός για πάντα,

σαν ένα κάποιο «ποιος να ξέρει»! Υπάρχει όμως

και κάτι άλλο ακόμα πιο μαύρο: τα μάτια σου!

Τα μάτια σου είναι δυο μάγοι πεσμένοι σε περίσκεψη,

Δυο σφίγκες που κοιμούνται στον ίσκιο,

Δύο αινίγματα πανέμορφα… Υπάρχει όμως και κάτι…

υπάρχει όμως και κάτι ακόμα πι’ όμορφο: το στόμα σου.

Το στόμα σου, ω ναι! το στόμα σου, το θεϊκά πλασμένο

για τον έρωτα, για τη θερμή θεία

κοινωνία του έρωτα, το νεανικό σου στόμα· υπάρχει όμως

και κάτι ακόμα καλύτερο: η ψυχή σου!

Η ψυχή σου η συνεσταλμένη, η σιωπηλή,

με αρετές τόσο βαθιές, σαν νά ’ναι πέλαγος,

με μια τρυφερότητα τόσο μα τόσο μύχια…

Υπάρχει όμως και κάτι…

υπάρχει όμως και κάτι άλλο μυχιότερο: να σ’ ονειρεύομαι!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.