ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΑΝΔΡΙΑΝΑΚΟ...

ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΑΝΔΡΙΑΝΑΚΟ...

... χωρίς τον "Γεράκο". Ήταν ο πρώτος φίλος που έκανα στη Νεμέα, όπου μάς έστειλε οικογενειακώς η Χούντα το 1970. Καθήσαμε στο ίδιο θρανίο. Η τάξη μας τον φώναζε "Γεράκο" - και ύστερα από τρία χρόνια, που αρχίσαμε να μαθαίνουμε λατινικά, "Senex"-, γιατί ξυριζόταν κόντρα από τα 12 του χρόνια και "έμοιαζε" γέρος! Ήταν ο καλύτερος μαθητής στην τάξη - διαχρονικά. Απίθανο μαθηματικό κεφάλι, και πάρα πολύ καλός, σχεδόν άριστος, στα φιλολογικά μαθήματα. Φοβερός κατοστάρης, σάρωνε τα χρυσά μετάλλια στους σχολικούς αγώνες - άφηνε τους αντιπάλους του 10 μέτρα πίσω: γι' αυτό και τον φωνάζαμε και "Μπορζώφ". Διαβάζαμε πάντα μαζί προετοιμαζόμενοι κάθε χρόνο για τις εξετάσεις του Φεβρουαρίου και του Ιουνίου - αχώριστο δίδυμο. Πρόσφερε, μάλιστα, μαθήματα μαθηματικών και φυσικοχημείας σε συμμαθητές μας που ήσαν αδύναμοι. Ήταν ο αληθής ορισμός του αλτρουισμού. Κάπνιζε σαν αράπης (Άσο έξπορτ, κρύβοντας τα πακέτα στις κάλτσες που φόραγε) και δεν του άρεσε καθόλου το ποδόσφαιρο - εκεί δεν τα βρίσκαμε ποτέ!
"Πηδάω" πολλές σελίδες...
Διακρίθηκε στο εμπόριο και ήταν μαικήνας μελετητών της τοπικής ιστορίας της Νεμέας. Είχε οργανώσει και ένα "προσωπικό" μουσείο νεμεάτικης οινοπαραγωγής (προσιτό μόνο στους φίλους του) στο υπόγειο του σπιτιού του. Από την περασμένη Τετάρτη δεν είναι ανάμεσά μας ο καλός μου φίλος.
Α, ρε Γιώργο... α, ρε Γιώργο... πες χαιρετίσματα ρε συ και στον "Πρόεδρο", στον Νίκο τον Κότσιανη...