ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΚΑΤΟΠΤΡΟ

ΦΕΝΙΑ ΑΔΑΜΙΔΗ

ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΚΑΤΟΠΤΡΟ

ὦ φίλταται γυναῖκες, ὦ πολίτιδες,
ὁρᾶτ᾽ Ὀρέστην τόνδε, μηχαναῖσι μὲν
θανόντα, νῦν δὲ μηχαναῖς σεσωμένον.
(Σοφοκλέους Ἠλέκτρα, 1228-1230)

Δεν έφυγα ποτέ.
Δικός μου ο οίκος και ο θρόνος
Ο βόστρυχος και το χνάρι του ποδιού
Το δαχτυλίδι κι η ουλή πάνω απ’ το φρύδι
Ο ερχομός μου και η σκηνή της αναγνώρισης
Κι αυτά θεατρικά τεχνάσματα δικά μου
Τα λερωμένα κουρέλια
Τη φύση μου καλά την έκρυβαν
Μαλλιά στο ίδιο χρώμα
Κοντά «σαν» αγορίστικα
Ολόιδα με τα δικά σου
Εκεί παρέμβαση απατηλή δεν χρειάστηκε
Το σκηνικό κι αυτό καλά το διάλεξα
Καλύβα από τη φλόγα καπνισμένη
Εκδίκησης

Ο γάμος λευκός - πώς αλλιώς;
Είπα οι ωοθήκες τάχα πως σαπίσαν
Χωρίς βασιλικό σπόρο
Και τάχα η μήτρα μόνο τη στάχτη τεφροδόχος
κυοφόρησε του αγέννητου βασιλικού εγγονού
Πως άνδρα άλλον ποτέ δεν επιθύμησα
Του πατέρα Νύφη και Ερινύα
Χρόνια πώς σε περίμενα να έρθεις
Το χέρι σταθερό να σου κρατήσω
Και μαζί στα στήθη τα μητρικά να μπήξω

Και τώρα που το δράμα
Με επιτυχία συντελέστηκε
Μπροστά σε κάτοπτρο - μοναδικό λάφυρο
Κι ενθύμιο βασιλικό στην εξορία
Ήρθε η στιγμή τον θηλυκό μου ρόλο
Ν´ απεκδυθώ
Ιδού λοιπόν εγώ
Το προσωπείο σου αδελφή μου
Αποβάλλω
Αρσενικός παρέμεινα κάτω από γυναικεία όψη
Ούτε στιγμή δεν δείλιασα
Καμία τύψη
Όλα αυτά θεατρικές απάτες ήταν Άλλου
Είδωλο ήσουν εσύ -όχι εγώ- γυναίκας Περιφρονημένης
Χωρίς στολίδια, δώματα βασιλικά και
Λέκτρα ερωτικά
Γυναίκα πώς να είσαι αληθινή
Και κόρη στρατηλάτη

Αν την αλήθεια αντέχεις
Σε όλα τέλεια σε μιμήθηκα
Πράξη σπουδαία και τελεία
Κι ο φόνος
Δική μου η ηδονή και κάθαρση καμία

Αφού όλες τις ιδιότητές μου σφετερίστηκες
Πώς ήθελες γυναίκα να είσαι ακόμη;
Κάτω από τη μάσκα πάντα εγώ
ὄνομα δ’ Ἠλέκτρα