ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΡΟΣΟΥ

ΑΝΕΒΑΙΝΕΣ ΚΑΤΑΜΕΣΗΣ ΤΗΝ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

Ανέβαινες καταμεσής την Μετεώρων

μόνη

μάρτυς

ομώνυμη

του δρόμου

αναμαλλιασμένη

μάτια μπλε,

γρονθοκοπημένα

πρησμένα

τόσο

που δεν θα μάθω ποτέ το χρώμα τους.

Άσπρο, σατέν πουκάμισο ξεκούμπωτο, το γυμνό δεξί σου στήθος αποκάλυπτε την ηλικία σου και αν σε αγαπήσανε.

Μακριά, πράσινη πλισέ φούστα που δυο λιανά πόδια την μεταφέρανε.

Το κορμί σου λειτουργούσε αυτόνομα, ξεχωριστά από το κεφάλι

σαν αυτό, των αποκεφαλισμένων ζώων.

Απαθής, απόκοσμη, αλλόκοτη.

Αλλαγή πορείας σε εκείνο το πάρκο

όπου η πολύ επιτυχημένη σειρά «Δύο ξένοι»

παίζεται.

Το σώμα σου κατευθύνεται προς τα σπίτια που βρίσκονται περιμετρικά.

Σε κανένα κατώφλι δεν χωράς, έτσι ξοφλημένη που είσαι.

Μόνη σου ελπίδα ο λευκός τοίχος που τώρα μοιάζει με αυτήν την λευκή σήραγγα που λένε.

Και χτυπάς πάνω του.

Κάνεις δυο βήματα πίσω

και πάλι χτυπάς

μέχρι αυτό το λευκό φως που λένε σε απορροφήσει.

Ήμουν είκοσι, και το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω έρωτα.

**********

ΠΕΤΑΛΩΣΑ ΚΑΘΕ ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΑ

Εφτά καρφιά επάνω .

Για χάρη της ελευθερίας.

Για εκείνα τα φιλιά στον λαιμό.

Για την ανατολή.

Για το βλέμμα, που σα λειωμένος χρυσός κατέβαινε τα σωθικά μου.

Για το παιδί.

Για τις φορές που ήθελες μονάχα να με μυρίζεις.

Για την αθανασία...

Όλα αυτά τα χρόνια, κλωθογύριζες στη γλώσσα το γλυκό και το ιερό σιωπηλά.

Ευχόσουν, χαιρέκακα, στο σάλιο σου να λειώσουν...

Τα αμίλητα δεν τιθασεύονται, σπάζουν δόντια, δαγκώνουν, γέμισες έλκη, τρώνε τις σάρκες σου, τα χείλη σου τα χιλιοφιλημένα κάποτε πρησμένα από ηδονή κρέμονται ανήμπορα, το στόμα σου, αχ το στόμα σου το αγαπημένο... το στόμα σου, σαπίζει, το στόμα σου βρομάει!

Νωδός πια, χωρίς κάποιον φραγμό από ανάκατες κουβέντες ξεχειλίζεις.

-          Ο τρελός, λένε, στα βουβά... Και πού να εξηγήσεις...