Η ΑΝΑΤΟΛΗ

JORGE LUIS BORGES

Η ΑΝΑΤΟΛΗ

Το χέρι του Βιργίλιου σεργιανίζει

σ’ έναν ιστό πού ’χει νερού φρεσκάδα

και σχήματα και χρώματα υφασμένα,

που από μακριά τον φέρανε στη Ρώμη

των χρόνων και της άμμου καραβάνια.

Στα Γεωργικά του απαντάται ο στίχος.

Ποτέ του αυτός δεν είδε το μετάξι.

Κάποιο δείλι πεθαίνει ένας Ιουδαίος –

σταυρώθηκε με τα καρφιά τα μαύρα

που ο πραίτωρ όρισε· οι Εθνικοί όλων όμως

των γενεών επί της γης ποτέ τους

δεν πρόκειται το αίμα να ξεχάσουν,

την προσευχή, ούτε αυτόν τον λόφο, επάνω

στον οποίο ευρέθη με άλλους δύο ανθρώπους.

Από τα εξάγραμμα γνωρίζω κάποιου

βιβλίου εξήντα τέσσερις ότι είναι

της ειμαρμένης οι κινήσεις και ότι

από αγρυπνία και ύπνο αποτελούνται.

Μα τί επινόηση, για να γεμίζει

η σχόλη! Ξέρω ποταμούς αμμώδεις

και ψάρια από χρυσό, όπου ο Πατριάρχης

Ιωάννης ο Πρεσβύτερος στα μέρη

πέρ’ απ’ τον Γάγγη, αλλά και πέρ’ ακόμα,

στην Άπω Ανατολή, μονάρχης ήταν·

και ξέρω και το χάικου που σε κάτι

ολίγες συλλαβές μπορεί και δένει

στιγμή, ήχο και έκσταση – και γίνοντ’ ένα·

γι’ αυτό το πνεύμα από καπνό γνωρίζω

επίσης, που ’ν’ φυλακισμένο σ’ ένα

λυχνάρι κίτρινο και μπακιρένιο,

και για τον αρραβώνα στο σκοτάδι.

Ω νου, που απίστευτα όλο θησαυρίζεις!

Χαλδαίοι: οι πρώτοι που είδαν τους αστέρες.

Τα λουζιτανικά καράβια: η Γκόα.

Του χτες αυτόχειρος Κλάιβ οι νίκες·

ο Κιμ και η κόκκινή του λάσπη που όλο

τον δρόμο συνεχίζουν που τους σώζει.

Η φίνα του τσαγιού η οσμή, του σαντάλου.

Της Κόρδοβας και του Άκτσου τα τεμένη,

και ο ντελικάτος τίγρης σαν τον νάρδο.

Έτσι είναι η Ανατολή μου εμένα: κήπος

που έχω εγώ, να μη με πνίγει η ανάμνησή σου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.