XAVIER
VILLAURRUTIA
ΕΠΙΝΟΩ
ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Βάζω τ’ αφτί με προσοχή στο στήθος,
όπως η αχηβάδα, στο γιαλό, στη θάλασσα.
Ακούω την καρδιά μου να χτυπάει, να ματώνει
και πάντα και ποτέ το ίδιο.
Ξέρω για ποιάν χτυπάει έτσι, μα δεν μπορώ
να πω για ποιάν θα είναι.
όπως η αχηβάδα, στο γιαλό, στη θάλασσα.
Ακούω την καρδιά μου να χτυπάει, να ματώνει
και πάντα και ποτέ το ίδιο.
Ξέρω για ποιάν χτυπάει έτσι, μα δεν μπορώ
να πω για ποιάν θα είναι.
Αν ξεκίναγα να το λέω με φαντάσματα
λέξεων και ψευδαισθήσεων στην τύχη,
θα έφτανα, τρέμοντας απ’ την κατάπληξη,
να επινοήσω την αλήθεια:
όταν προσποιήθηκα πως σ’ αγαπώ, δεν ήξερα
πως σ’ αγαπούσα ήδη!
λέξεων και ψευδαισθήσεων στην τύχη,
θα έφτανα, τρέμοντας απ’ την κατάπληξη,
να επινοήσω την αλήθεια:
όταν προσποιήθηκα πως σ’ αγαπώ, δεν ήξερα
πως σ’ αγαπούσα ήδη!
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου