Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

JORGE LUIS BORGES

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Απευθύνω τούτο το ποίημα
(και για την ώρα ας δεχτούμε αυτή τη λέξη)
στον τρίτο άνθρωπο που αντάμωσα πριν πέσει η νύχτα,
και ήταν όχι λιγότερο μυστηριώδης απ’ όσο ο Αριστοτέλης.
Βγήκα έξω το Σάββατο.
Η νύχτα ήταν γεμάτη κόσμο· κι ανάμεσά τους
υπήρχε σίγουρα ένας τρίτος άνθρωπος,
όπως υπήρχε και ένας τέταρτος και ένας πρώτος.
Δεν ξέρω αν κοιταχτήκαμε καθόλου· εκείνος
πήγε προς την οδό Παραγουάης, εγώ προς την οδό Κόρδοβας.
Τον έχουνε σχεδόν γεννήσει αυτά τα λόγια·
ουδέποτε θα μάθει όμως τ’ όνομά του.
Ξέρω ότι προτιμάει μια συγκεκριμένη γεύση.
Ξέρω ότι κοίταζε αργά-αργά το φεγγάρι.
Δεν είναι απίθανο να έχει πια πεθάνει.
Θα διαβάσει αυτό που γράφω εγώ τώρα και δεν θα ξέρει
ότι αναφέρομαι σ’ εκείνον.

Μες στα κρυφά μελλούμενα
μπορούμε να είμαστε αντίπαλοι και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον,
ή φίλοι και ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλον.
Έχω επιτελέσει μι’ ανεπανόρθωτη πράξη,
έχω δημιουργήσει έναν δεσμό.
Σε αυτόν τον καθημερινό κόσμο,
που μοιάζει τόσο
με το βιβλίο των Χιλίων και Μιας Νυχτών,
δεν υπάρχει ούτε μία πράξη που να μη διατρέχει κίνδυνο

να είναι λειτουργία της μαγείας,
δεν υπάρχει ούτε ένα γεγονός που να μη μπορεί σε μι’ άπειρη σειρά

νά ’ναι αυτό ακριβώς το πρώτο.
Κάθομαι κι αναρωτιέμαι τί ίσκιους θα ρίξουν
τούτες εδώ οι αργόσχολες αράδες.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.