ΠΙΤΣΙΡΙΚΙΑ ΑΠΟ ΧΩΜΑ

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΣ

ΠΙΤΣΙΡΙΚΙΑ ΑΠΟ ΧΩΜΑ

Πιτσιρίκια γεμάτα χώμα

Άφηναν απ’ τα χέρια, το γιόμα,

τα ορθογώνια παραλληλεπίπεδα

βιβλία του σχολείου.

Παίρνανε την μπάλα,

τη σφαίρα της γης,

στα πόδια.

Η φανέλα η μπαμπακερή, η άσπρη,

είχε σήμα το τρίγωνο

κι έναν κεραυνό,

που στα σκέλια

του τριγώνου έπεφτε

Όλα τα σχέδια… με μολύβια χαραγμένα.

Όμως φωνές η μάνα το βράδυ,

για το λερωμένο ρούχο,

για το χαμένο το μολύβι

στη σφαίρα, και στη στολή…

Μα «Κεραυνός» λεγόταν η ομάδα

Το βράδυ έπεφτε

λίγο νερό στα χέρια,

λιγότερο στο πρόσωπο,

καθόλου

—υπερθετικός βαθμός του λήγω—

στα πόδια.

Κέρδιζαν σήμερα την πάνω γειτονιά.

Οι «Άγγελοι», έτσι λέγονταν οι αντίπαλοι,

δεν τα κατάφεραν

να τους βάλουν τη μούρη

στο χώμα.

Κρατούν το λίγο χώμα οι κεραυνοί

για γούρι.

Αλλά δεν ξέρουν ότι αυτό

δε θα κρατήσει.

Θα έρθει το πλαστικό

και η πρόοδος,

που νομίζει ότι θα καλύπτει

το χώμα και τη βρόμα.