ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ Σ’ ΕΝΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΝΗΣΙ

JORGE LUIS BORGES

ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ Σ’ ΕΝΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΝΗΣΙ

Πώς να σε υμνήσω, τρυφερή μου Αγγλία;

Προφανώς και δεν μου επιτρέπεται να δοκιμάσω

την επισημότητα και τον σάλο της ωδής,

που απάδει στη δική σου αιδημοσύνη.

Δεν θα μιλήσω για τις θάλασσές σου,

που είναι η Θάλασσα όλη,

ούτε για την αυτοκρατορία που κατίσχυσε, ω νησί μου οικείο,

επί της απειθείας των άλλων.

Απλώς και με χαμηλή τη φωνή μου

θ’ αναφέρω εν συνεχεία ορισμένα σύμβολα:

την Αλίκη, που υπήρξε όνειρο του Κόκκινου Βασιλιά,

που υπήρξε όνειρο του Κάρολ, που είμαι εγώ ως όνειρο,

τη γεύση του τσαγιού και των γλυκών,

έναν λαβύρινθο μέσα στον κήπο,

κάποιο ρολόι ηλιακό,

κάποιον άντρα που εκπλήσσεται (και σε κανέναν

δεν λέει πως εκπλήσσεται)

απ’ την Ανατολή και από τις παγωμένες μοναξιές

που ουδέποτε είδε ο Κόλριτζ

και τα έκλεισε όλα σε λέξεις μέσα ακριβέστατες,

τον θόρυβο της βροχής, που δεν αλλάζει,

το χιόνι στα μάγουλα,

τον ίσκιο του αγάλματος του Σάμιουελ Τζόνσον,

τον ήχο ενός λαούτου που επιμένει ν’ ακούγεται

ακόμα κι όταν κανείς δεν το ακούει,

το κρύσταλλο ενός καθρέφτη που αντικατόπτρισε

το τυφλό βλέμμα του Μίλτωνος,

την ασίγαστη αγρυπνία κάποιας πυξίδας,

το Βιβλίο των Μαρτύρων,

το χρονικό των ζοφερών γενεών,

τις τελευταίες σελίδας κάποιας Βίβλου,

τη σκόνη κάτω από το μάρμαρο,

των χαραμάτων τη μυστικοπάθεια.

Εδώ είμαστε οι δυό μας, ω νησί μυστικό,

κανείς δεν μας ακούει.

Μεταξύ λυκαυγούς και λυκόφωτος

σιωπηλά μοιραζόμαστε πράγματα αγαπημένα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.