PIER PAOLO PASOLINI
ΓΡΑΦΩ ΠΟΙΗΜΑΤΑ;
Όχι, ποίηση δεν γράφω εδώ και δυο-τρία χρόνια. Και αυτό, όχι, δεν το περίμενα ποτέ. Είχα αρχίσει να γράφω σε ηλικία, ναι, επτά ετών, και έγραφα χωρίς διακοπή μέχρι και πριν από δύο ή τρία χρόνια. Γιατί δεν γράφω πια; Επειδή έχω χάσει τον αποδέκτη των γραπτών μου. Δεν βλέπω κανέναν για να συνομιλήσω χρησιμοποιώντας εκείνη την ειλικρίνεια, την ωμή, τη στυγνή ειλικρίνεια, που αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο της ποίησης. Για πολλά χρόνια πίστευα ότι αποδέκτης των «ομολογιών» και των «μαρτυριών» μου όντως υπήρχε. Τώρα πια έχω, λοιπόν, συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει. Και ότι με τους φίλους μας δεν είναι απαραίτητο να εκφραζόμαστε με την ποίηση: με αυτούς εκφραζόμαστε υπάρχοντας. Οι υπερβολές μας, οι αμετρίες μας, οι ιδέες μας εκφράζονται με το ότι ζούμε. Η ποίηση απαιτεί να υπάρχει κοινωνία ικανή (παναπεί κάποιος ιδανικός αποδέκτης) να διαλέγεται με αυτόν τον κακόμοιρο τον ποιητή. Στην Ιταλία τέτοια κοινωνία δεν υπάρχει. Υπάρχει ένας καλός λαός που είναι ακόμα συμπαθής (ειδικά εκεί όπου δεν φτάνουν οι εφημερίδες και η τηλεόραση), όπως υπάρχει και μια μικρή ελίτ καλλιεργημένων και απελπισμένων αστών. Αλλά κοινωνία, με την οποία μπορείς να έχεις κάποια, οποιαδήποτε σχέση μέσω της ποίησης, δεν υπάρχει. (Το λέω αυτό γιατί ο ποιητής πρέπει μεν να τρέφει ψευδαισθήσεις, αλλά, όταν τις χάνει, δεν πρέπει να τρέφει την ψευδαίσθηση ότι εξακολουθεί να τις έχει.)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου