EUGÉNIO DE ANDRADE
ΑΠΕΝΤΑΡΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ
Είχαν φάτσες ανοιχτές για όποιον περνούσε.
Θρύλους είχαν και μύθους
και στην καρδιά τους ρίγος.
Είχανε κήπους και σεργιανούσε το φεγγάρι
χέρι-χέρι με το νερό πιασμένο
και γι’ αδερφό τους είχαν έναν άγγελο πέτρινο.
Και όπως όλοι έτσι κι αυτοί είχαν
το επιούσιο θαύμα
να στάζει από τις στέγες,
και μάτια χρυσά
να λάμπουν από ερημία ονείρων.
Πεινούσαν και διψούσαν σαν τα ζώα,
και έζωνε σιωπή
τα βήματά τους.
Σε κάθε τους χειρονομία όμως
ένα πουλί γεννιόταν απ’ τα δάχτυλά τους
και, ζαλισμένο, χανότανε στο διάστημα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου