ΠΕΙΡΑΙΑΣ

 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΣΣΙΟΣ

 

ΠΕΙΡΑΙΑΣ

 

Σὲ μπλάβο ἀτλάζι κυκλικὴ δαντέλα ράβει

χέρι θεοῦ, κι ὅπως φυτρώνουν μαῦροι βράχοι

μ’ ἔνστικτο στίζοντας τῆς θάλασσας τὴ ράχη,

νιώθει ποῦ θὰ κοπιάσει αὐτὸ ἢ τ’ ἄλλο καράβι.

 

Τ’ ἀφτὶ ποὺ ξέρει μέσα στοὺς καιροὺς νὰ σκάβει,

καθὼς δὲν πιάνει ἐδῶ τ’ ἄγριο τους τὸ ταμάχι,

τοῦ Αἰσχύλου ἢ τῆς Καλογρϊᾶς τοῦ Γιοῦ τὴ μάχη

ἀκούει. Κ’ ἐκεῖ ποὺ πλένε τῶν καϊκιῶν οἱ κάβοι

 

καὶ ἁρμονικὰ στὴν ἅρμη ἁρμοὶ καὶ σκαρμοὶ κλαῖνε,

χαμίνια ἁλάνια ἐργάτες ναυτικοί... τὸ λένε,

κι ἂν εἶναι καὶ φουσκονεριὰ κι ἂν εἶν’ καὶ φύρα,

 

κεῖνο τὸ γαῦρο τὸ τραγούδι ὅπου —ἀπὸ τύχη;—

παίζει τὰ ὄργανα ἡ Τετράδα, καὶ εἶναι οἱ στίχοι

τοῦ σεμνοῦ γίγαντα: τοῦ Λάμπρου τοῦ Πορφύρα.