ΚΟΚΚΟΣ ΑΜΜΟΥ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΟΥ

 

PAUL ELUARD

 

ΚΟΚΚΟΣ ΑΜΜΟΥ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΟΥ

 

Χάρη στο ότι είσαι φωτεινή και στο ότι ποτίζεις τη δίψα

Όπως ανοίγουμε το χέρι να ελευθερώσουμε κάποιο φτερό

Χάρη στο ότι μερίζεσαι και επανενώνεσαι

Σαν στόμα που σουφρώνει και φρικιά

Σαν γλώσσα με νου και λόγο που εγκαταλείπεται

Δυο χέρια που ανοίγουν και κλείνουνε

Κάνοντας τη μέρα κάνοντας τη νύχτα και ξανανάβοντας

Μια φωτιά που κλωσάει χίλια παιδιά απελπισμένα

Χάρη στο ότι ενσαρκώνεις τη φύση την πιστή

Δυνατή σαν ώριμο καρπό αδύναμη σαν κάτι χαράματα

Που ξεχειλίζουν εποχές και θεραπεύουν ανθρώπους

Χάρη στο ότι είσαι σαν λιβάδι που ρουφάει το νερό

Που αρδεύει το έδαφός σου με την ουσία την ανώτερη

Έτσι αθώο όπως περιμένει κάποιο βήμα τραυλό

Σαν δουλειά και σαν παιχνίδι σαν πράξη αριθμητική

Λανθασμένη ίσαμε το κόκαλο σαν δώρο και σαν αρπαγή

Χάρη στο ότι είσαι τόσο υπομονετική και σβέλτη και δίκαιη

Χάρη στο ότι ανακατεύεις του φωτός το στάρι

Με θωπείες σαρκικές και γήινες τα μεσάνυχτα

Το μεσημέρι και χωρίς να ξέρεις αν η ζωή αξίζει καθόλου

Μου ανοίχτηκες μια μέρα μια μέρα που ήτανε ακόμα σήμερα

Μπορεί όμως και αύριο Μηδέν είναι το πάντοτε Το ποτέ δεν υπάρχει

Κι εσύ διακινδυνεύεις τη ζωή σου ιδίοις αναλώμασι

 

Λιγότερο από μένα που κατάγομαι από αλλού και από το τίποτα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.