Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

RUDOLF FABRY

 

Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

Μας βγαίνει μπροστά μας μια παντρόμερη θάλασσα

Από άμμο μέσ’ από του αυλού τον βόρειο λαιμό

Η θάλασσα της ηδονής απλώνεται πιο πέρα απ’ όσο

   κι εγώ περίμενα

Στέλνει τα χαιρετίσματά μας σ’ εσάς περιστερές του ηφαίστειου

Είκοσι δικά σας λαρύγγια απαντούν

        στου έρωτά μας την κίνηση

Και μας βρίσκει εκεί το παρελθόν

Σαν χειρόκτιο γυρισμένο από μέσα έξω

Με των δαχτύλων του τα ηλεκτρικά με ταΐζει χτυπήματα

Το αλλόκοτο βλέμμα του είναι θαλάσσιο πλακίδιο από

   ολόχρυσο γάλα

Μου κρέμεται στον λαιμό ίσαμε να πνιγώ

Μόνο που αυτό εδώ πιο πολύ και από τον χρόνο

Τον χρόνο που δεσπόζει που ξεχειλίζει

Και γι’ άλλη μια φορά θαν τό ’κανε τσακωτό η νύχτα

Γι’  άλλη μια φορά

Αχ γι’ άλλη μια μοναδική φορά

---------------------------------------

Είναι περιττό να κοιτάς σε νερόλακκους κύκλους

Όταν των στοχασμών μου οι παλίρροιες

Πέφτουνε στα κορμιά τους

Τρέμοντας σαν το τραγούδι της καμπάνας του μεσονυκτίου

Που ποθεί τις στάχτες της

Να κρέμονται στα πέρατα ολομόναχες

Που πιάνει και υπογραμμίζει το μπρούσκο κόκκινο κάποιου

   τυχαίου εκεί άνθους

Όταν πέφτει η νύχτα και δεν είμαστε οι δυό μας

Γι’  άλλη μια φορά

Γι’ άλλη μια μοναδική φορά

---------------------------------------

Βασανισμένοι από την τύχη μας την ευτυχία μας

Καταβροχθίζουμε το άρρητο το άφατο

Που μυρίζει αλάβαστρο

       και απ’ όπου τρέχει αίμα

Ό,τι με ανάλαφρη φουσκώνει πλησμονή

Με της χνουδάτης νύχτας το φουσκώνουμε τη βαθειά ευωδιά

Για να κατευναστεί η πυρά των άρτι παρωχημένων

Όπου αναστενάζει των υδάτων ο σταθμοδείκτης

Αγγίζοντας το μελισσόχορτο των σαρδονείων σπηλαίων

Γι’  άλλη μια φορά

Γι’ άλλη μια μοναδική φορά

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.