RAINER MARIA RILKE
ΠΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝ
Όπως καμιά φορά μέσ’ από τ’ άφυλλα κλαδιά κοιτάζει
τυχαία κάποιο πρωινό, που πια στην άνοιξη έχει στήσει
το σπίτι του, έτσι και στην κεφαλή του τίποτα δεν μοιάζει
να υπάρχει, που θα εμπόραγε από κει τη λάμψη να εμποδίζει
των ποιημάτων όλων να μη μας χτυπήσει έως θανάτου·
διότι ακόμα δεν του εσκέπασε ίσκιος καν την όψη, όντας
οι κρόταφοί του κρύοι, ανέτοιμοι για δάφνες· στα δικά του
μελίγγια, αργότερα, και πάνω από τα φρύδια, πολεμώντας,
ροδώνας θα υψωθεί πατώντας σε γερά, ψηλά στελέχη·
μετά όλα εκεί τα φύλλα, κι απ’ του τελευταίο του λουλούδι
ακόμα, θα συρθούν στου στόματος το ρίγος που αντέχει
με υπομονή γαλήνιο νά ’ναι, ατάραχο, καθώς αστράφτει
σ’ ένα χαμόγελο μονάχα που ήπιε κάτι, κι έτσι ανάφτη
κι εφάνη σαν να εχύθηκε μες στο δικό του το τραγούδι.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου