ΕΦΙΜΕΡΟΝ ΚΑΚΟΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΕΦΙΜΕΡΟΝ ΚΑΚΟΝ
(Σοφοκλής, «Αχιλλέως ερασταί», απόσπασμα 162)

Γλυκύπικρον και ἀμάχανον αποκαλεί η

Σαπφώ τον έρωτα: ὄρπετον τον λέει – φίδι·

κι ο Θέογνις, κατηγοριοποιώντας τα είδη,

τον παριστά πικρό, γλυκό, αρπαλέο, απηνή.

Ἐφίμερον κακὸν και νόσημα θα πει

ο Σοφοκλής τον έρωτα: ένα δαχτυλίδι

που σφίγγει τις καρδιές μας, και σαν αντικλείδι

ανοίγει τις ορέξεις, και σαν το πουλί

λαλεί, και σαν τον πάγο λειώνει, ενώ μια θέρμη,

με ζήλο ανάκατη και με ηδονές, καλλύνει

το βλέμμα και τον νου. Μα πάντα μένουμ’ έρμοι,

σαν καλαμιές στον κάμπο, οι εραστές. Μια δίνη

φρεάτων καταπνίγει ξάφνου ορμές και δράσεις,

και χαρμολύπη εφήμερη είναι πιά ό,τι πιάσεις.