ΤΟ ΦΙΛΙ

ΧΑΡΗΣ ΙΩΣΗΦ

ΤΟ ΦΙΛΙ

Όπως όταν
στα τελευταία της νιότης σου αγαπήσεις
γυναίκα που έμεινε όμορφη, κι όλο φοβάσαι,
καθώς την κράτησες γυμνή το μεσημέρι,
τη μνήμη που ξυπνά στην αγκαλιά σου·
φοβάσαι το φιλί μη σε προδώσει.

   Γιώργος Σεφέρης, 1947. Κίχλη,
   Ο ηδονικός Ελπήνωρ Β'. Αθήνα, Ίκαρος.

Τούτο το κάστρο φαίνεται μόνο από τη θάλασσα
από τις πέτρες ξεχωρίζουν μόνο οι θεμέλιες
πρώτες εκεί και τελευταίες στην παρακμή τους
το τείχος αφρίζει σπαρμένο στο κοκκινόχωμα
μέσα στην ατημέλητη ερείπωσή του
σε ένα μαρμαρωμένο στιγμιότυπο κυματισμού
η κατωφέρεια ένα πέτρινο λιβάδι με λιγοστά δέντρα
η μακρινή σπηλιά Βασιλική με τρούλο σχισμένη
στη μέση από οργή ξεχασμένου θεού

ο άνεμος διαρκής στα αυτιά και στα πανιά μας
το λίκνισμα του νερού στον υπόκωφο βόμβο μηχανής
η αίγα που αλμυρίζεται στην αφρισμένη ακτή
το μοναστήρι πάνω στο βράχο με μπαντιέρα στο γκρεμό
το πέταγμα του μαυροπετρίτη πάνω απ’ τη μπλε σπηλιά
σημαία σου κρέμασα κατακτητής το πουκάμισο
που χτυπά πάνω σου τα φτερά

ανώνυμο μνήμα μοναχού και δίπλα στον βράχο του
ένα όστρακο ερυθρόμορφο με τα χέρια της ακόμα
μπλεγμένα στα μαλλιά του χέρια από κοκκινόχωμα
εκείνος σκύβει ακόμα πάνω από την απουσία της
χαμένο το δικό της όστρακο χαμένη εκείνη
και το φιλί στη μέση κόπηκε

έπεσε ο άνεμος και το νερό λάδι έγινε
η αίγα ανέβηκε το βράχο με το μοναστήρι
κι ο μαυροπετρίτης πέταξε σαν το πουκάμισο
το κάστρο άφαντο από τη στεριά με το μνήμα