SALVADOR NOVO
ΤΟ ΑΡΩΜΑ
ΤΟΥΤΟ
Το άρωμα
τούτο της σάρκας σου το έντονο
είναι ο κόσμος
– και
τον
αντικαθιστούν και τον κινούνε
των ματιών
σου οι γαλανές οι σφαίρες–,
μα και η γης
και οι γαλάζιοι ποταμοί των φλεβών
που
φυλακίζονται στα χέρια σου.
Έχεις όλα τα
στρογγυλά πορτοκάλια
στο αγχωμένο
σου φιλί, έτσι όπως
στην άκρη
κάποιου κήπου θυσιάζεται
όπου
κρεμόταν η ζωή αιώνες κι αιώνες
από τη δική
μου.
Και πόσο
μακριά ήτανε ο άπειρος αέρας
που γέμιζε
τα στήθη μας!
Σε ξεκίνησα
απ’ το χώμα,
από τις μεθυσμένες
ρίζες των χεριών σου,
και σε ήπια
ολόκληρη, καρπέ τέλειε εσύ, πεντανόστιμε!
Και πάντα
όποτε αγγίζει ο ήλιος τη σάρκα μου,
νιώθω την
τραχιά επαφή της δικιάς σου
να γεννιέται
απ’ τη δροσιά μιας χαραυγής ανέλπιστης,
να τρέφεται
απ’ τις θωπείες
των καθαρών
σου ποταμιών
που ’ναι
όμοια με την αγκαλιά σου διάφανα,
μια γλυκιά
στροφή στον άνεμο που τις εσπέρες
κατεβαίνει
από τα όρη στην ανάσα σου,
ώριμη από
τον ήλιο των δεκαοχτώ σου χρόνων
και ολόθερμη
για μένα που εδώ σε περίμενα.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου