Ω, ΠΟΣΟ ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΟΙ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ ΚΟΡΕΣ

LUIGI PIRANDELLO

Ω, ΠΟΣΟ ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΟΙ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ ΚΟΡΕΣ

Ω, πόσο θά ’θελα οι χαριτωμένες κόρες

σαν τ’ άνθη κάποιου νά ’ναι κήπου. Περπατώντας

ανάμεσα στα ρόδα τα έμψυχα επί ώρες

κάθε πρωί να τα χαϊδεύω τραγουδώντας·

και στις βραγιές τους, ύστερα, να κόβω βήμα,

να τα θωρώ καλά, να με κοιτούν κι εκείνα,

να τους μιλώ, να μου μιλούν, και μέγα κύμα

χαράς να με χτυπά με λόγια μυρωμένα.

Μετά, ένα-ένα, όλα πάλι να τα δει η ματιά μου,

για να μου μείνει κάποτε ένα τους στο στήθος

να γεύεται τους στεναγμούς και τα φιλιά μου!

Μα αλλιώς κανένα τους ας μην αγγίξω! Κι ας έβγω

χωρίς το μέλι τους – ή το φαρμάκι. Το ήθος

ποθώ απ’ τ’ αρώματα να νιώθω, και να φεύγω…

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.