ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΜΕΑ
Βρέθηκα στη Νεμέα, για να παρευρεθώ στο μνημόσυνο του συμμαθητή και φίλου Γιώργου Ανδριανάκου. Θλιβερό το καθήκον, αλλά είχα και την ευκαιρία να συναντήσω αρκετούς συμμαθητές, δύο παλιούς μας καθηγητές και πάρα πολλούς φίλους. Κάποιους είχα να τους δω για πάνω από 40 χρόνια... Στη Νεμέα έβγαλα το εξατάξιο Γυμνάσιο (1970-1976), και οι γονείς μου έμειναν εκεί μέχρι το 1979. Πολύ συχνά δεν πηγαίνω στη Νεμέα, αλλά την αγαπώ "σαν πατρίδα" - συμβαίνουν αυτά...
Το πρώτο μας σπίτι στη Νεμέα, Σεπτέμβριος 1970-Σεπτέμβριος 1971.
Από τον Οκτώβριο του 1971 έως και τον Οκτώβριο του 1979 μέναμε στο κέντρο του... κεντρικού δρόμου της Νεμέας: δίπλα στο "Καφενείο του Πέππα" και πάνω από το Στεγνοκαθαριστήριο "Ο Ηλιος" του Ανδρέα Κατσίγιαννη. Ούτε το ένα ούτε το άλλο υπάρχουν πια. Μέναμε στην Οδό Δερβενακίων 34. Η Οδός Δερβενακίων, γνωστότερη ως "νυφοπάζαρο"! Το δωμάτιό μου ήταν αυτό με το κεκλιμένο παράθυρο.
Στο σπίτι του Νικολά και της Βάσως. Ο Νικολά ή Προφεσέρ. Ο δάσκαλός μου στα γαλλικά. Μάθημα κάναμε συνήθως στο δωμάτιο με το ανοιχτό παράθυρο, αλλά καμιά φορά στριμωχνόμαστε και στο καλύβι από δίπλα. Σήμερα δεν κατοικείται ούτε το σπίτι. Ο Νικολά, ο Προφεσέρ... ο αείμνηστος Νίκος Χρυσάιδος - πολλά χρόνια εξόριστος στη Γυάρο, στη Λέρο, στη Λήμνο, έβγαζε τα προς το ζην παραδίδοντας μαθήματα γαλλικών σε γκρουπάκια. Την ώρα του μαθήματος κάναμε τις αταξίες που συνήθως κάνουν οι μαθητές. Ακόμα ηχεί στ' αφτιά μου η φωνή του: "Μάθε γαλλικά, παλιοζώον, μπας και γίνεις (που δεν το βλέπω) άνθρωπος!" Πολλές φορές, στο τέλος του μαθήματος, μας απάγγελνε ποιήματα του Απολλιναίρ και του Βαλερύ.
Βρέθηκα στη Νεμέα, για να παρευρεθώ στο μνημόσυνο του συμμαθητή και φίλου Γιώργου Ανδριανάκου. Θλιβερό το καθήκον, αλλά είχα και την ευκαιρία να συναντήσω αρκετούς συμμαθητές, δύο παλιούς μας καθηγητές και πάρα πολλούς φίλους. Κάποιους είχα να τους δω για πάνω από 40 χρόνια... Στη Νεμέα έβγαλα το εξατάξιο Γυμνάσιο (1970-1976), και οι γονείς μου έμειναν εκεί μέχρι το 1979. Πολύ συχνά δεν πηγαίνω στη Νεμέα, αλλά την αγαπώ "σαν πατρίδα" - συμβαίνουν αυτά...
Το πρώτο μας σπίτι στη Νεμέα, Σεπτέμβριος 1970-Σεπτέμβριος 1971.
Από τον Οκτώβριο του 1971 έως και τον Οκτώβριο του 1979 μέναμε στο κέντρο του... κεντρικού δρόμου της Νεμέας: δίπλα στο "Καφενείο του Πέππα" και πάνω από το Στεγνοκαθαριστήριο "Ο Ηλιος" του Ανδρέα Κατσίγιαννη. Ούτε το ένα ούτε το άλλο υπάρχουν πια. Μέναμε στην Οδό Δερβενακίων 34. Η Οδός Δερβενακίων, γνωστότερη ως "νυφοπάζαρο"! Το δωμάτιό μου ήταν αυτό με το κεκλιμένο παράθυρο.
Στο σπίτι του Νικολά και της Βάσως. Ο Νικολά ή Προφεσέρ. Ο δάσκαλός μου στα γαλλικά. Μάθημα κάναμε συνήθως στο δωμάτιο με το ανοιχτό παράθυρο, αλλά καμιά φορά στριμωχνόμαστε και στο καλύβι από δίπλα. Σήμερα δεν κατοικείται ούτε το σπίτι. Ο Νικολά, ο Προφεσέρ... ο αείμνηστος Νίκος Χρυσάιδος - πολλά χρόνια εξόριστος στη Γυάρο, στη Λέρο, στη Λήμνο, έβγαζε τα προς το ζην παραδίδοντας μαθήματα γαλλικών σε γκρουπάκια. Την ώρα του μαθήματος κάναμε τις αταξίες που συνήθως κάνουν οι μαθητές. Ακόμα ηχεί στ' αφτιά μου η φωνή του: "Μάθε γαλλικά, παλιοζώον, μπας και γίνεις (που δεν το βλέπω) άνθρωπος!" Πολλές φορές, στο τέλος του μαθήματος, μας απάγγελνε ποιήματα του Απολλιναίρ και του Βαλερύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου