Ο ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗΣ ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Ο ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗΣ ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ

(απόσπασμα)

Κι εμείς μήτε που ξέραμε ποιος διάβολος καβαλικεύει κάθε τόσο

   την ποίηση

εκσφεντονίζοντας στην αλαζονική φλυαρία των υψηλών ανέμων

ανέμελα λυσίκομα ποιήματα, κι άλλα της καρτερίας,

κι άλλα σαν επαγγελματίες αιμοδότες που προσμένουν σιωπηλά

   στους πράσινους πάγκους

έξω στον ανθισμένο κήπο του Νοσοκομείου. Περιμένουμε

   συλλογισμένα

ώς να περάσουνε στους ιερούς θαλάμους των μικρών αναστάσεων

με τους μακριούς λαστιχένιους σωλήνες, τα γυάλινα δοχεία,

ή τ’ άλλα ποιήματα, εξορίες, απεργίες, φυλακές, αντρογυναίκες

   σε τερατικές τοιχογραφίες,

ο ωραίος σκοινοβάτης, εραστής της σελήνης, μετέωρος στα ουράνια,

κανιστροφόρες νεάνιδες και μαυρομαντιλούσες χήρες

   των εκτελεσμένων,

τα «δόξα εν υψίστοις» της πλησίστιας παγκόσμιας επανάστασης

και των μικρών ξιπόλητων αγοριών με τους μακριούς

   ενθουσιασμένους βοστρύχους

καρφιτσωμένους με χρυσά γαϊδουράγκαθα και γαλάζια κρινάκια.

Από την ποιητική σύνθεση «Ο σχοινοβάτης και η σελήνη» (1982).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Επινίκια», Κέδρος, Αθήνα 1984.