ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΟΙ ΚΗΠΟΙ

ANTONIO MACHADO

ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΟΙ ΚΗΠΟΙ

            Στον Χουάν Ραμόν Χιμένεθ

Κηπουρός ο ποιητής είναι. Και στους κήπους του μέσα

αβρή τρέχει η αύρα

με βιολιών συγχορδίες ανάερες,

με λυγμούς αηδονιών,

με αντίλαλους φωνής μακρινής και με γάργαρα γέλια

νεαρών εραστών που όλο μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε.

Μα έχει κι άλλους κήπους. Και η φοντάνα εκεί

του λέει του ποιητή: Σε ξέρω, και σε περίμενα.

Κι αυτός, τον εαυτό του βλέποντας στο διάφανο κύμα,

   της λέει:

Το πολύ-πολύ νά ’μαι όποιος χτες ονειρευόμουν!

Αλλά κήπους έχει κι άλλους. Τα γιασεμιά

νοσταλγούνε κιόλας γλέντια καλοκαιριάτικα,

και είναι λύρες που κρούουν αρώματα οι κήποι ετούτοι,

λύρες γλυκές που ο ψυχρός τις κολακεύει αγέρας.

Κι όλο περνούν ώρες μοναχικές και φεύγουνε,

μαζί τους κι οι φοντάνες, και πάνε στην πανσέληνο,

αναστενάζουνε στα μάρμαρα τραγουδιστά

και τώρα στους αιθέρες πια το νερό μονάχα ακούγεται.

Μετάφραση; Γιώργος Κεντρωτής.