RENÉ CHAR
Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
ΣΤΗ ΛΟΥΡΜΑΡΙΝΗ
Αλβέρτος Καμύ
Δεν
υπάρχει γραμμή ευθεία ούτε δρόμος φωτισμένος με μιαν ανθρώπινη ύπαρξη, με έναν
άνδρα που μας έχει αφήσει. Πού καταλαγιάζει η στοργική οδύνη μας; Μαύρο κύκλο
τον μαύρο κύκλο, εκεί που μας πλησιάζει, εκεί αυτοστιγμεί και χάνεται, θάβεται.
Η όψη του έρχεται καμιά φορά και πέφτει επάνω στη δική μας – την πιέζει, τη
σπρώχνει, αποφέροντας απλώς μιαν αστραπή παγωμένη. Η μέρα που μακραίνει την
ευτυχία ανάμεσα σ’ εκείνον και σ’ εμάς, όχι, πουθενά δεν βρίσκεται. Τα μέρη όλα
–και σχεδόν υπερβολικά όλα τους… μέρη όλα τους κάποιας παρουσίας– μεμιάς
εξαρθρώνονται, διαλύονται τελείως. Της αγρυπνίας μας η ρουτίνα … Αυτή, ωστόσο,
η αποσυρμένη ανθρώπινη ύπαρξη παραμένει μέσα μας σε κάτι άκαμπτο, έρημο,
ουσιώδες, κι εκεί οι χιλιετίες μας όλες μαζί δεν είναι πιο πυκνές απ’ όσο ένα βλέφαρο
κατεβασμένο.
Με αυτόν που αγαπάμε σταματήσαμε
να μιλάμε, δίχως τούτο νά ’ναι σιωπή. Τί είναι, όμως, τότε; Το ξέρουμε ή νομίζουμε
πως το ξέρουμε,… αλλά μόνο όποτε ανοίγεται το παρελθόν που σημαίνει, για να του
ανοίξει δρόμο να περάσει. Και νά τον τότε, στο ύψος μας, έπειτα μακριά, ύστερα
πολύ μπροστά, επικεφαλής.
Την εποχή της νέας ουσίας, οπού θαυμάζουμε
και διαπορούμε γύρω απ’ όλο το βάρος του αινίγματος, αρχίζει ξάφνου ο πόνος, ο
πόνος του συντρόφου για τον σύντροφο, που ο τοξότης, τούτη τη φορά, δεν μπορεί
να τον πετύχει, να τον τρυπήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου