ΤΡΙΗΡΗΣ

ΠΕΡΣΕΑΣ ΡΙΖΟΣ

ΤΡΙΗΡΗΣ

Με πιστολιές αφηρημένες ανάβω την εστία

Διαταγή τής νύχτας ναυτικά κελεύσματα

Προς όλα τ’ αγάλματα τού Ύπνου

Τα αξιοθέατα τής απογειωμένης πόλης

Σαν κεριά παρατεταγμένα μ’ ένα είδος

  στρατιωτικής συμμετρίας

Κάποιες φορές καμουφλαρισμένα ως δέντρα

  στοιχειώδη

Α καλώς ήρθες λεξικό των σφραγισμένων

  αναμνήσεων

Καλώς ήρθες κηροστάσιο των αίσιων θορύβων

Πες μου, παγκόσμιο ρόδο, εσύ φυτρώνεις και

  αναπτύσσεσαι στα  σύνορα τού Συνανθρώπου

  ως εικονοστάσι;

Τα μισά μου πέταλα αγγίζουν το γαλάζιο όνειρο

  στο πόδι

Σε λίγο το μηχανοστάσιο των άστρων

Γέλιο των βυθών, φτερών χειροκρότημα και ιδού

  η φωταγώγηση τού ανθρώπου

Ιδού και η πλήξη τής σελήνης, το στραβοπάτημα,

  η ώσμωση και μια παλίρροια νέων ιδεών που

  ανεβάζει τη στάθμη τής σκιάς σε νέα ύψη

Τακτική παλιά και χαμηλόφωνη,

προσπέλαση ενός ήλιου όχι, όχι σε κάστρο ιπποτών,

  αλλά στη νιότη, ναι, στη νιότη, που είναι

  μια καμηλοπάρδαλη ιδέα

Την ώρα που ο άνθρωπος βρέχεται από δύο ωκεανούς

Αχαρτογράφητους έως τώρα

Και δεν ξέρω αν ευτυχώς ή δυστυχώς

Το βέβαιο είναι πως ξανά η ίδια βελανιδιά θα δακρύζει

Σαν το θαύμα που απλά ενώνεις κάποιες λέξεις κλαίει

Δεν ξέρει

Ότι μέσα της κρατάει το χώμα