ΙΔΟΥ, Ο ΡΙΤΣΟΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΙΔΟΥ, Ο ΡΙΤΣΟΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ

Στο θέατρο βρέθηκε κατά το μεσημέρι.

Κανείς δεν ήταν άλλος· και, όπως ήταν μόνος,

εκραύγασε πολλές φορές και επιμόνως

ν’ ακούσει πώς ακούγεται. Ω, πόση είχε φέρει

χαρά στον νου του ο τόπος! Μα χωρίς να ξέρει

το πώς, το τί (εντελώς –που λεν– ανειδημόνως)

ο Θέσπις ένιωσε πως ήταν και συγχρόνως

ο Γιάννης Ρίτσος. Με το ακούραστό του χέρι

μυστήρια βάφει μες στων στίχων το μελάνι –

μετά. Στην τέταρτή τους διάσταση τον είδα

νά ’χει όλος γίνει αυτούσια μια ηχώ ελληνίδα:

αυτή που δεν μιμείται ούτε επαναλαμβάνει,

μα σε ύψος απροσμέτρητο εκφωνεί, με θριάμβου

ικμάδα, την αιώνια ιαχή του διθυράμβου.