Ο ΑΣΤΑΤΟΣ

PABLO NERUDA

Ο ΑΣΤΑΤΟΣ

Γύρισα να δούν τα μάτια μου

κάποια μελαχρινή που εδιάβηκε.

Από σεντέφι ήτανε μαύρο,

κι από σταφύλια ολόγλαυκα ήταν

και μού ’δερνε το αίμα μου

με την ουρά της την πύρινη.

Στο κατόπι τους όλες

τις παίρνω.

Πέρασε και μι’ ανοιχτόξανθη

σάμπως λουλούδι ολόχρυσο

σειώντας δώ και κεί τα δώρα της.

Και το στόμα μου έφυγε,

σαν κύμα έφυγε και πήγε

στο στήθος της επάνω κι άδειασε

αστροπελέκια το αίμα.

Στο κατόπι τους όλες

τις παίρνω.

Σε σένα όμως και χωρίς καν να κουνηθώ,

χωρίς να σε κοιτάξω εσένα, απόμακρή μου –

σε σένα πάνε το αίμα μου και τα φιλιά μου,

σε σένα μελαχρινή μου και ξανθούλα,

πανύψηλή μου και μικρούλα μου,

γεμάτη μου και λυγερόκορμή μου,

ασκημούλα και ομορφιά μου,

ασημένια και χρυσομαλαματένια –

σε σένα που σε φτιάξανε τα στάρια όλα

και όλα μαζί τα χώματα

σε σένα που σε φτιάξαν όλα τα νερά

και της θάλασσας τα κύματα όλα,

που σε φτιάξαν για τα χέρια μου,

που σε φτιάξανε για τα φιλιά μου,

που σε φτιάξανε για την ψυχή μου εμένα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.